Στο site του Υπουργείου Εξωτερικών μας ενημερώνουν πως εκτοπίστηκαν οι έλληνες της Κωνσταντινούπολης, Ίμβρου και Τενέδου…….πολύ ωραία…

Αντιμετώπιση της ομογένειας από το Τουρκικό κράτος 1923-2010

Παρά τις νομοθετικές τροποποιήσεις των δύο τελευταίων ετών, τις οποίες πραγματοποίησε η Τουρκία στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής πορείας της, δεν έχουν παρατηρηθεί ουσιαστικές αλλαγές στον τρόπο αντιμετωπίσεως της ομογένειας από την τουρκική δημόσια διοίκηση. Όπως συμβαίνει και με τα περιουσιακά δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, πολλά ομογενειακά Ευαγή Ιδρύματα (βακούφια) χαρακτηρίζονται «κατειλημμένα» (mazbut) και αιτήματα για την απόδοσή τους (ακόμη και Ιερών Ναών) στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους απορρίπτονται. To 1974, το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της Τουρκίας (Yargitay), έκρινε ότι τα θρησκευτικά ιδρύματα δεν δύνανται να αποκτήσουν ακίνητη περιουσία, εάν η δυνατότητα προσκτήσεως ακινήτου περιουσίας δεν αναφέρεται ρητά στις δηλώσεις, τις οποίες υποχρεώθηκαν να υποβάλουν το 1936.

Κατά συνέπεια, τα περισσότερα από τα ακίνητα που αποκτήθηκαν μετά το 1936 από θρησκευτικά ιδρύματα, είτε από δωρεές είτε με αγορά, κατέληξαν να αποτελούν περιουσία του τουρκικού κράτους. Η πρακτική αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με αποτέλεσμα εκατοντάδες ακίνητα να εξακολουθούν να τελούν υπό τουρκική διοίκηση και, μακροπρόθεσμα, να περιέρχονται στην πλήρη κυριότητα του τουρκικού δημοσίου. Ήδη, η Μεγάλη του Γένους Σχολή (βλ. κατωτέρω) δικαιώθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για ακίνητα, τα οποία απέκτησε μετά το 1936.

Εκπαιδευτικά θέματα

Η παροχή ομογενειακής παιδείας προβλέπεται ρητώς στη Συνθήκη της Λωζάννης, της οποίας οι σχετικές διατάξεις συμπληρώθηκαν με την Μορφωτική Συμφωνία του 1951 και το Μορφωτικό Πρωτόκολλο του 1968.

Οι τουρκικές αρχές προβάλλουν συστηματικά προσκόμματα στην ομαλή λειτουργία των ομογενειακών σχολείων. Σειρά μέτρων έχει οδηγήσει στην μείωση του μαθητικού πληθυσμού από 7.000 περίπου το 1960, σε 250 περίπου σήμερα, την χειροτέρευση της παρεχομένης εκπαιδεύσεως και την παύση της λειτουργίας πολλών σχολείων. Ιδιαιτέρως επισημαίνονται η μείωση των ωρών διδασκαλίας της ελληνικής, η απόρριψη των αιτημάτων των Διευθυντών Σχολείων για την κάλυψη κενών θέσεων εκπαιδευτικών, η απαγόρευση απασχολήσεως των δασκάλων σε περισσότερα του ενός σχολεία και οι περιορισμοί στην εγγραφή νέων μαθητών.