Αναταράξεις με το ρεπορτάζ για το “φιλορωσικό” κόμμα-Ποιοι ηγούνται-Ποιοι το στελεχώνουν-Πότε έρχεται-Όλο το παρασκήνιο
Σύγχρονη επανάληψη των ιστορικών γεγονότων των τεσσάρων πρώτων ετών της Επαναστατικής περιόδου 1821-1825, καταγράφεται σε απολύτως διασταυρωμένο ρεπορτάζ της “Ε.Ω”, με ραγδαίες εξελίξεις που αφορούν στην ίδρυση “πολιτικού κόμματος φιλορωσικού προσανατολισμού”, με φανερούς ιδρυτές και στελέχη που δεν έχουν καμία σχέση με προσωπικότητες από το φαύλο, διεφθαρμένο αλλά και βρώμικο πολιτικό σύστημα της χώρας. Το “φιλορωσικό κόμμα” που κατά τις ίδιες αποκλειστικές πληροφορίες είναι στα σκαριά και δεν αναλώνεται σε απλές συζητήσεις και φληναφήματα, είναι αποκύημα ώριμης σκέψης ανθρώπων από τον δημοσιογραφικό, επιχειρηματικό, εκδοτικό και ευρύτερο χώρο ελεύθερων επαγγελματιών που έχουν καταγράψει χιλιάδες ένσημα στο ενεργητικό τους και δεν είναι τεμπέληδες, κλέφτες και λωποδύτες σαν τους πολιτικούς που κυβερνάνε την πατρίδα.Από τα τέλη Αυγούστου ήδη θα υπάρξουν οι πρώτες αναφορές και “φωτογραφίσεις” για το εγχείρημα ενώ από τα τέλη Σεπτεμβρίου, θα γίνει το πρώτο μεγάλο βήμα: Η ανακοίνωση, κατ’αρχήν, ιδρυτικής διακήρυξης “πολιτικής ριζοσπαστικής κίνησης εμπιστοσύνης στην Ορθόδοξη Ρωσία”. Μετά από πολλαπλές διαδικασίες, επαφές αλλά και διατυπώσεις, θα υπάρξει η επίσημη ανακοίνωση του πολιτικού φορέα και το επόμενο βήμα θα είναι η κάθοδος στις επόμενες βουλευτικές εκλογές όποτε και εάν γίνουν. Στο πολιτικό σχήμα σημαντικό ρόλο θα διαδραματίσει γνωστός δημοσιογράφος, γνωστός εκδότης, γνωστός μεγαλο-επιχειρηματίας αλλά και οικονομολόγος, διπλωμάτης και καθηγητής Πανεπιστημίου με ιδιαίτερες περγαμηνές στο χώρο του. Περισσότερες λεπτομέρειες γνωρίζουμε ασφαλώς αλλά προς το παρόν δεν είναι δημοσιοποιήσιμες. Πάντως ερωτηματικό παραμένει, εάν όσοι κρύβονται πίσω από το κόμμα της “Μητέρας Πατρίδος της Ορθόδοξης Ρωσίας”, έχουν έρθει σε επαφή(και ποια μπορεί να είναι αυτή)με Ρωσικούς παράγοντες στην Αθήνα ή στην Μόσχα. Το εγχείρημα(κατά άλλες πληροφορίες)ήδη διακινείται σε site μεγάλης επισκεψιμότητας του διαδικτύου.
Το εγχείρημα ομοιάζει με όσα διαδραματίστηκαν την περίοδο 1825-26, τουλάχιστον κατά τις αναφορές στην Ρωσία αφού και οι εποχές άλλαξαν αλλά και ουδείς πια δεν θα προέβαινε σε ανάλογες πολιτικές ενέργειες εάν δεν σκεφτόταν ότι πρώτα για όλους “είναι η Ελλάδα” και μετά όλοι οι άλλοι”. Πάντως φαίνεται ότι η ιστορία(έστω και με καθυστέρηση)επαναλαμβάνεται. Το Ρωσικό (δηλαδή ρωσόφιλο) κόμμα ήταν ελληνική πολιτική παράταξη των πρώτων χρόνων ύπαρξης του ελληνικού κράτους. Άρχισε να διαμορφώνεται περί το 1825-26 με αρχηγό τον Ανδρέα Μεταξά, συγχρόνως περίπου με τα άλλα δύο κόμματα, το Γαλλικό υπό τον Ιωάννη Κωλέττη και το Αγγλικό υπό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Όπως φαίνεται και από την ονομασία, η κάθε παράταξη προσέβλεπε στην αντίστοιχη μεγάλη Δύναμη για βοήθεια σε εθνικό επίπεδο αλλά και για να επιβάλει την κυριαρχία της στην Ελλάδα. Εννοείται ότι η ρωσόφιλη παράταξη υποστήριζε θερμά τον Καποδίστρια και την πολιτική του αλλά μόνο μετά την δολοφονία του το 1831 πήρε, καθώς και τα άλλα δύο κόμματα, οριστική μορφή. Το Ρωσικό κόμμα λεγόταν και κόμμα των Ναπαίων από κάποιον Κερκυραίο Νάπα, φανατικό υποστηρικτή του Καποδίστρια. Το Ρωσικό κόμμα διατηρούσε επαφή με τη Ρωσική διπλωματική αποστολή και είχε μεγάλη υποστήριξη στην Πελοπόννησο. Έριχνε μεγάλο βάρος στην προάσπιση της Ορθοδοξίας, γεγονός που του προσέδωσε μεγαλύτερο λαϊκό έρεισμα. Επιφανείς υποστηρικτές του ήταν και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Κίτσος Τζαβέλας και ο Ανδρέας Μεταξάς, ο οποίος διετέλεσε και αρχηγός του. Αρχηγοί της παράταξης εκτός του Μεταξά είχαν διατελέσει και οι Γενναίος Κολοκοτρώνης και Κωνσταντίνος Οικονόμος. Το Ρωσικό κόμμα κυβέρνησε το 1832 και από τις 3 Σεπτεμβρίου 1843 έως τις 16 Φεβρουαρίου 1844 με αρχηγό τον Α. Μεταξά, ο οποίος, μετά από λαϊκή εξέγερση, ανέλαβε πρωθυπουργός και αργότερα προκήρυξε εκλογές για τη σύνταξη και την ψήφιση συντάγματος. Στις πρώτες βουλευτικές εκλογές του 1844 έχασε την πρωθυπουργία από τον Κωλέττη.
Τον Μάρτιο του 2014, ο δημοσιογράφος Τάκης Θεοδωρόπουλος, είχε γράψει ένα “προφητικό άρθρο” στην “Καθημερινή”, μπαίνοντας στην ψυχολογία των όσων στελεχών θα διαδραματίσουν “πρωταγωνιστικό” ρόλο σε όσα επέρχονται με την ίδρυση του “φιλορωσικού κόμματος”. Το άρθρο ανέλυε συνιστώσες που είναι ακόμα δυσχερές να τις καταλάβει το ανόητο πολιτικό σύστημα. Νομίζουμε ότι αξίζει να αναγνωσθεί, αυτούσιο:
“Αναρωτιέμαι πώς κανείς από τους επίδοξους ηγέτες του τόπου δεν σκέφτηκε να ιδρύσει ένα φιλορωσικό κόμμα, κατά τα πρότυπα της παράταξης του Ανδρέα Μεταξά και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Το επικείμενο δημοψήφισμα στην Κριμαία είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, η δε κινητικότητα στον χώρο της Κεντροαριστεράς όλο και κάποιο κενό θα αφήσει κάπου ανάμεσα στην Ελιά και το Ποτάμι στην Ακροθαλασσιά της δημοκρατικής προόδου και του σοσιαλισμού. Διότι, θα συμφωνήσετε μαζί μου πως τα αισθήματα συμπάθειας και η ανοχή με την οποία η ελληνική κοινή γνώμη αντιμετωπίζει τις κινήσεις των ρωσικών τεθωρακισμένων στη Χερσόνησο της Κριμαίας, όπως παλιότερα στη Γεωργία, θα μπορούσαν να καταχωρισθούν στην ωραία ιδιοπροσωπία του τόπου τούτου. Το αίσθημα το χρωστάμε στην ορθοδοξία, στην απέχθεια προς την παπική μίτρα και την πίστη πως το Πνεύμα εκπορεύεται μόνον εκ του Πατρός; Ή μήπως το χρωστάμε στην παρατεταμένη εφηβεία του αντιαμερικανισμού, κληρονομημένου από τον Εμφύλιο, τη δικτατορία, τα γεγονότα στην Κύπρο το ’74 και πάει λέγοντας ώς τη Σερβία και το Ιράκ;
Το ένα δεν αποκλείει το άλλο, θα μου πείτε. Το αντίθετο. Μια ολόκληρη περιοχή της ελληνικής ψυχής είναι στραμμένη στα Βαλκάνια, και μέσω της Βαλκανικής προς τη Μόσχα, τον ισχυρό πόλο έλξης της ελληνικής ευρωπενίας. Οσοι υποστηρίζουν πως η Ελλάδα, ακόμη και εν έτει 2014, εξακολουθεί να κινείται στη μεθόριο Ανατολής και Δύσης σίγουρα δεν έχουν στο μυαλό τους ούτε την κάποτε οθωμανική αυτοκρατορία ούτε τον αραβικό κόσμο. Ο τσάρος Βλαντιμίρ μπορεί να έχει αποδειχθεί στυγνός ως πιστωτής εκατό φορές, όμως εξακολουθεί να συγκινεί ως αντιδυτικός, αντίπαλον δέος των ΗΠΑ και της Ε.Ε. των συμμάχων και εταίρων μιας Ελλάδας που δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν. Η αλήθεια είναι πως ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας που δεν καταλαβαίνουν οι σύμμαχοι και οι εταίροι πολλοί από εμάς δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε επίσης. Στην Ελλάδα έδρασε, και εξακολουθεί να δρα ακόμη, το πιο φιλοσοβιετικό κομμουνιστικό κόμμα της Δυτικής Ευρώπης, ένα κόμμα το οποίο μόλις πριν από δύο χρόνια αποκατέστησε τη μνήμη του Ιωσήφ Στάλιν. Δύσκολο να μπεις στο μυαλό αυτών των ανθρώπων και ακόμη δυσκολότερο να καταλάβεις πώς είναι δυνατόν να περάσουν με τέτοια ευκολία, και με όλο τους τον ιδεολογικό εξοπλισμό, σφυροδρέπανα και Ιωσήφ μαζί, από την υπεράσπιση του Στάλιν στην υπεράσπιση του Πούτιν.
Θα μου πείτε, για τους Ελληνες κομμουνιστές το Τείχος του Βερολίνου δεν γκρεμίστηκε ποτέ. Απλώς η Ιστορία στον δρόμο για την αταξική κοινωνία ακολούθησε μια παρακαμπτήριο λόγω δημοσίων έργων στην περιοχή του Βερολίνου. Ο εναγκαλισμός της πολιτικής του Ρώσου ολιγάρχη από τους πρώην υπερασπιστές των σοβιέτ δεν οφείλεται μόνον στην υστερόβουλη, πλην όμως κατανοητή, ανάγκη κάποιου κηδεμόνα στο ορφανοτροφείο των πολιτικών ιδεών. Αποδεικνύει κατ’ εξοχήν πως τα αισθήματα, ακόμη και στην πολιτική, είναι πολλές φορές ισχυρότερα και από τα άτεγκτα ιδεολογικά δόγματα. Και αν το ΚΚΕ είχε την ευφυΐα και την ευελιξία να απαλλαγεί από τα ιδεολογικά του πρόσημα και να κρατήσει μόνον την καθαρότητα των αντιδυτικών του αισθημάτων, είναι βέβαιο πως θα ξεπερνούσε την περιορισμένη αποδοχή που απολαμβάνει στην ασφάλεια του εκλογικού περιθωρίου. Διότι το φιλορωσικό κόμμα έχει πολύ μεγαλύτερη απήχηση απ’ αυτήν που μπορούν να κερδίσουν οι νοσταλγοί του Στάλιν και του Μπέρια. Απευθύνεται σε όλους αυτούς που πιστεύουν πως η νεοελληνική ύπαρξη, όσο δυτικό ορθό λόγο κι αν προσπαθήσει να χωνέψει, δεν θα ξεφύγει ποτέ από τις ανατολικές προδιαγραφές της. Σε πείσμα της ιστορίας δύο αιώνων, της οποίας η πάγια σταθερά ήταν η ευρωπαϊκή Ελλάδα, κουτσή, στραβή, πλην όμως ευρωπαϊκή”.
Κατηγορίες:
Σχόλια