Η ψήφος του πνιγμένου
Με το ζόρι κρατιέμαι να μην βρίζω σε κάθε πρόταση.Οι επερχόμενες εκλογές πρέπει να είναι οι πιο άθλιες εκλογές που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα.
Το ξέρουμε όλοι και μάλιστα προκαταβολικά.
Μας καλούν σε λίγες μέρες, να κάνουμε τι ακριβώς;
Τα συμφωνήσανε και προχωράνε χωρίς εμάς, ως συνήθως.
Οπότε προς τι οι εκλογές;
Αν δεν σας αρέσει η Ζωή, διώξτε την μόνοι σας, στην «δημοκρατία» σας δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Όταν ο Γιωργάκης προσπάθησε να σώσει το τομάρι του, βάλατε έναν τραπεζίτη χωρίς εκλογές στην πρωθυπουργική καρέκλα (αυτά κάποτε τα λέγανε πραξικοπήματα, τώρα πια τα λένε κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας).
Όταν ο ελληνικός λαός είπε όχι σε νέα μέτρα, κλείσατε τα αυτιά σας και φέρατε το χειρότερο μνημόνιο, μέχρι το επόμενο πάντοτε.
Συνεπώς, όποτε θέλετε κάτι, είστε οι πλέον αδίστακτοι.
Οπότε, προς τι οι εκλογές;
Για να μην πάρουν πρέφα την ολιγαρχία σας τα χάπατα;
Αν και νομίζω πως όλοι έχουν καταλάβει, ειδικότερα μετά τις εκλογές του Γενάρη και το δημοψήφισμα, πως οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα είναι διακοσμητικές.
Ο ελληνικός λαός είπε δυο φορές ΟΧΙ στη λιτότητα και τον γράψατε.
Το ευρώ είναι μονόδρομος, το μνημόνιο είναι μονόδρομος, τα δάνεια είναι μονόδρομος, οι αγορές είναι μονόδρομος και μπλα μπλα μπλα.
Αφού όλα είναι μονόδρομος, ποιος ο λόγος να τρέχει να ψηφίσει ο ελληνικός λαός;
Ποιος ο λόγος να τον τρομοκρατείτε όλη μέρα να ψηφίσει υπέρ του ΝΑΙ, αφού και που ψήφισε ΟΧΙ, τελικά πάλι το ΝΑΙ βγήκε;
Ποιος ο λόγος να τον τρομοκρατείτε μια ολόκληρη διετία να ψηφίσει υπέρ της ΝΔ, αφού και που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, τελικά πάλι μνημόνιο ψηφίστηκε;
Γιατί μας κουράζετε με τόσες μαλακίες κάθε μέρα εδώ και τόσα χρόνια;
Τέλος πάντων, ούτε που με νοιάζουν πλέον όλες αυτές οι ίντριγκες.
Αν ήθελα ίντριγκες, θα έβλεπα καμιά κατασκοπική σειρά.
Επειδή, όμως, μιλάμε για τις ζωές μας, μήπως ήρθε η ώρα να σοβαρευτούμε λιγουλάκι;
Δεν λέω, ωραίες οι κουβέντες για τη σημασία των εκλογών, αλλά θα είχαν μια κάποια ουσία σε μια δημοκρατική κοινωνία.
Μπορεί να χύθηκε απίστευτο αίμα για να έχουμε το δικαίωμα να εκλέγουμε έστω αντιπροσώπους, αλλά, στην τελική, πάλι οι ολιγάρχες τρώνε το γλυκό και εμείς τα αποφάγια.
Οπότε προς τι οι αυταπάτες;
Ξεφεύγω ε;
“Η μήπως όχι;
Χέσ” το, βαριέμαι να γράφω κοσμοθεωρίες, τα πράγματα είναι απλά.
“Η διεκδικείς ένα καλύτερο μέλλον ή κάτσε ρούφα το αυγό σου όσο θα περιμένεις να σε λυπηθούν οι γκάνγκστερ με τις γραβάτες και τα φασισταριά τους.
Στο μεταξύ, καθόμαστε να ακούμε έναν δημοσιογράφο να ρωτάει μια μονοήμερη υπουργό, «είμαστε ακόμα ζωντανοί» και ούτε έναν μαλάκα να αναρωτιέται «γιατί να μην είμαστε».
Δηλαδή ρε πούστη μου -ήταν που δεν θα έβριζα- τι ακριβώς έγινε και σταμάτησαν όλα να δουλεύουν ρολόι στην Ελλάδα;
Αναρωτηθείτε λίγο ρε.
Μας χτύπησε λιμός, τσουνάμι, σεισμός, μετεωρίτης, χολέρα, χιονοστιβάδα;
Μας όρμηξαν εκατομμύρια ακρίδες και έφαγαν τα σπαρτά μας και τα ζώα μας (καλά αυτό δεν το κάνουν οι ακρίδες, αλλά δεν γαμιέται εκεί θα κολλήσουμε);
Έσκασε κάπου εδώ κοντά η νέα βόμβα υδρογόνου της Βόρειας Κορέας και ο ηλεκτρομαγνητικός παλμός έκαψε όλα τα ηλεκτρονικά μας;
Γιατί ρε να μην είμαστε ακόμα ζωντανοί;
Επειδή δεν βγαίνουν τα νούμερα στις τράπεζες με τόσες φούσκες και λίστες που είχαν σπείρει οι καλές μας αγορούλες και τα τοκογλειφτάκια τους;
Γιατί καθόμαστε να τα ανεχόμαστε όλα αυτά, έτσι το έχω απορία.
Μάλλον η ελευθερία είναι υπερτιμημένη, γιατί τελικά οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να είναι άνετοι και ήσυχοι.
Να δω πόσο άνετοι θα είστε τώρα που έρχονται να σας τα πάρουν όλα.
Και το γράφω αυτό επίτηδες, γιατί η αλήθεια είναι άλλη: κάτι μου λέει από την κορφή ως τα νύχια πως τα… χάπατα θα τα κάνουν όλα πουτάνα ή μπορεί τώρα να άρχισα να ονειρεύομαι και όταν είμαι ξύπνιος.
Αλλά και τίποτα να μην γίνει σύντομα, η βία γεννάει πάντοτε αντιδράσεις, νομοτελειακό.
Κάποια στιγμή, πάντα κάτι γίνεται και έρχονται τα πάνω-κάτω.
Η κρίσιμη ερώτηση είναι τι θα γεννηθεί μέσα από τις αντιδράσεις, όταν και όποτε αυτές έρθουν.
Αλλά πρώτα να γίνει και μετά τα υπόλοιπα.
Στο μεταξύ, δόθηκε παράταση δυο μηνών στον φόρο 23% στα ιδιωτικά σχολεία και ο φόρος στις τηλεοπτικές διαφημίσεις αγνοείται μέχρι νεωτέρας, έλα και πέφτω από τα σύννεφα.
Το μνημόνιο είναι η έξοδος της χώρας από την κρίση και εγώ είμαι ο Τζον Τίτορ που σας γράφω από το σωτήριο έτος 2095 (ναι, ο Μητσοτάκης ζει ακόμα).
Το μνημόνιο δεν είναι τίποτε άλλο από τη διαφύλαξη των συμφερόντων που οδήγησαν τη χώρα στην κρίση.
Το μνημόνιο είναι η ολιγαρχία που σε πετάει σαν στυμμένη λεμονόκουπα.
Με ή χωρίς μνημόνιο, η ολιγαρχία σε κάνει ότι θέλει, αλλά είναι δεδομένο πως με το μνημόνιο το κάνει καλύτερα, αλλιώς ποιος ο λόγος να το γουστάρει διακαώς.
Τα πάντα όλα για την ολιγαρχία, μαλάκες μου.
Δεν μπορώ άλλο τις όποιες αυταπάτες, τα ψέμματα τελείωσαν οριστικά με το δημοψήφισμα και ότι επακολούθησε τις επόμενες μέρες.
“Εσσεται ήμαρ, ξέρω ακούγεται βαρύγδουπο, αλλά είναι τόσο απλό και τα πολλά λόγια είναι κυριολεκτικά φτώχεια.
Παρά τις τιτάνιες προσπάθειες του ελληνικού λαού να αποδράσει, η πραγματικότητα έχει πάντα την τάση να «γελάει» τελευταία.
Σιγά-σιγά θα αρχίσουν να μπαίνουν όλα στη θέση τους, τα χρόνια της παιδικής αθωότητας τελείωσαν.
Ετοιμαστείτε, αφού βάλετε τη ζώνη σας καλού-κακού: η σύγκρουση με την πραγματικότητα θα είναι σφοδρότατη.
Σίγουρα δεν μπορούν να μας πάρουν τον ήλιο, τον αέρα, το υπέροχο ελληνικό καλοκαίρι.
Μπορούνε όμως να μας πάρουν όλα τα υπόλοιπα και θα μας τα πάρουν φουκαράδες μου, οπότε μην περιμένετε φιλανθρωπίες εκ μέρους τους, δεν μας λυπούνται καθόλου.
Και μπορεί να μην τρέφω κανένα συναίσθημα για το αυτοκίνητο ή για το σπίτι, αλλά, διάολε, αν η φτώχεια ήταν ωραία, τότε δεν θα μετανάστευαν εκατομμύρια άνθρωποι από τις χώρες τους (ανάμεσα τους και Έλληνες πολίτες).
Πάντως, καλύτερα δικαιοσύνη και λιμός παρά όλα τα καθάρματα να μας δουλεύουνε μαζί.
Από ένα σημείο και μετά, είναι αχώνευτο, πχ να βλέπεις τον Καραμανλή να δίνει συμβουλές για τη σωτηρία της χώρας.
Κάποιος να τους δώσει από μια μπανάνα.
Γι” αυτό αν επιμένετε να πάτε να ψηφίσετε, κάντε τουλάχιστον τη χάρη στον εαυτό σας ή στους άλλους και να μην τους δώσετε άλλη μια άφεση αμαρτιών (η 5η θα είναι τώρα; έχω χάσει το μέτρημα).
Πέντε χρόνια μετά την χρεοκοπία, συζητάμε για το αν πρέπει να τους τιμωρήσουμε, άχου κρίμα μωρέ ο Μπένυ και ο Κωστάκης με τον Αντωνάκη.
Και αυτός ο Αλέξης, τι αθώο παιδί, άχου τι φατσούλα.
Καλέ, άσε τα παιδάκια να παίξουν με τη χώρα, ένα ξεπουληματάκι εδώ, ένα εκεί, παιδιά είναι.
Ρε, θα αρχίσω τις σφαλιάρες.
Δεν νομίζετε πως κράτησε πολύ αυτή η φάρσα;
Θα το ζωγραφίσω: ΠΑΣΟΚ εκτός, Ποτάμι εκτός, ΑΝΕΛ εκτός, ΝΔ με το ζόρι στο 10-15% (καλά αυτό θα είναι θαύμα), ΣΥΡΙΖΑ λίγο πάνω ή λίγο κάτω, ΧΑ στο 0,00005% και πλήρης ακυβερνησία αν γίνεται.
Τόσο καιρό που κάνετε ότι σας κατέβει στο κεφάλι, τι άλλαξε προς το καλύτερο;
“Η μην πάτε καθόλου, όταν βλέπεις ότι τόσα χρόνια με τη ψήφο δεν το “χεις το ρημάδι, άστο να πάει στο καλό.
“Η ακόμα καλύτερα, τα κάνουμε όλα πουτάνα και αναλαμβάνουμε τις τύχες μας, κοντεύω να βραχυκυκλώσω με τις τόσες πολιτικές αναλύσεις και τα πανηγύρια τους και τις κλάψες που πέφτουν όταν βγαίνει στραβοχυμένος ο ηγέτης και σκίζει μπροστά στα μάτια μας το προεκλογικό του πρόγραμμα.
Στην τελική, πάντως, όλα αυτά γίνονται για να διατηρείται η ζούγκλα τους, στην οποία μπορούν να επιβιώσουν μόνο τα ζώα, δηλαδή κυρίως αυτοί.
Αείμνηστος Βέγγος: «-Πρόσεχε παιδί μου γιατί η ζωή είναι μια ζούγκλα και για να την αντιμετωπίσεις…» «-…πρέπει να κάνω τον Ταρζάν».
Κομπανιέρο, σε κάθε περίπτωση, έχω σκάσει από τα γέλια, κυρίως επειδή όσα δεν τα φέρνει το μυαλό, θα τα φέρει με το ζόρι η ζωή.
Θυμήθηκα και ένα φίλο μου, στους αγανακτισμένους, να πετάει πέτρες στα ΜΑΤ μετά τα δακρυγόνα της 29ης Ιουνίου, ενώ ένα χρόνο πριν έβριζε τους «αναρχοάπλυτους».
Είμαστε φίλοι από παιδιά, αλλά στα πολιτικά η μέρα με τη νύχτα.
Στους αγανακτισμένους όμως, μια γροθιά, με αποκορύφωμα να γυρνάει με κλειστή τη φωνή στο σπίτι, ξελαρυγγιασμένος από τα εκατοντάδες «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι».
Καλά, μιλάμε ανεκτίμητη φάση.
Από τότε κάτι άλλαξε μέσα του και άρχισε να ψάχνεται.
Δεν τον έχω προσηλυτίσει ακόμη αλλά η πρόοδος του είναι μεγάλη.
Σχεδόν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη (ΝΔ τελικά ο μακάκας), αλλά μετά ΟΧΙ στο δημοψήφισμα.
Να δεις που του χρόνου τέτοιο καιρό θα διαβάζει Μπακούνιν.
Τουλάχιστον, ψάχνεται, όπως ψάχνονται χιλιάδες πολίτες μετά την προδοσία στο δημοψήφισμα.
Αυτό δεν είναι ποτέ κακό (να ψάχνεσαι), τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε στην πορεία.
Εξάλλου, μόνο τα στάσιμα νερά βαλτώνουν.
Με εκτίμηση
Άρης
pitsirikos.net
Σχόλια