Οὔτε στὸν καθρέπτη μας μποροῦμε νὰ κυτταχθοῦμε
πῶς γίναμε ἔτσι ἀδέρφια…ποὺ οὔτε τὸν καθρέπτη μας δὲν ἀντέχουμε πιά…
εἴδωλα χωρὶς ὑπερηφάνια…
στωικὰ ἄβουλα ὑποταγμένα ἀνθρωπάκια…
μὲ βλέμμα γεμάτο ἀπόγνωση…
μὲ οἰκογένειες διαλυμένες…
μὲ παιδιὰ σκόρπια στᾶ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος…
καὶ τὰ γερόντια μας… δημοσίους σκουπιδοφάγους…
πῶς γίναμε ἔτσι μωρ’ ἀδέρφια…
καὶ τὶ λέξεις νὰ καταλάβουμε ἀπ’ αὐτὲς ποὺ τραγούδαγαν οἱ «Γέροι τοῦ Μοριᾶ»…
«Ὅταν ἀποφασίσαμε νὰ κάμομε τὴν Ἐπανάσταση, δὲν ἐσυλλογισθήκαμε οὔτε πόσοι εἴμεθα οὔτε πὼς δὲν ἔχομεν ἅρματα οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τὰ κάστρα καὶ τάς πόλεις οὔτε κανένας φρόνιμος μᾶς εἶπε: «Ποῦ πᾶτε ἐδῶ νὰ πολεμήσετε μὲ σιταροκάραβα βατσέλα;», ἀλλὰ ὡς μία βροχὴ ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας, καὶ ὅλοι, καὶ ὁ κλῆρος μας καὶ οἱ προεστοὶ καὶ οἱ καπεταναῖοι καὶ οἱ πεπαιδευμένοι καὶ οἱ ἔμποροι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι, ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτὸ τὸ σκοπὸ καὶ ἐκάμαμε τὴν Ἐπανάσταση…»
…πῶς γίναμε ἔτσι μωρ’ ἀδέρφια…
ποὺ οὔτε κι αὐτὴ ἡ ἱστορία μας δὲν ἔχει πιὰ κάτι νὰ μᾶς πῇ…
νὰ μᾶς διδάξῃ…
πῶς γίναμε ἔτσι, ποὺ μποροῦμε καὶ ὑπάρχουμε ἀκόμα μὲ τὴν Πατρίδα νὰ σέρνεται ματωμένη στὰ παγκόσμια σκυλοπάζαρα…
κι οὔτε ἔνα ἀχ μωρ’ ἀδέρφια… οὔτε ἔνα δάκρυ…
Χάρης Καφετζόπουλος
εἰκόνα
filonoi.gr
Σχόλια