Γελάσαμε και πάλι κυρία μου ..
Γελάσαμε και πάλι κυρία μου, γελάσαμε με το δείγμα της ‘κοινωνικής ευαισθησίας’ μιας καλοαναθρεμένης εκπροσώπου της σάπιας μεταπολίτευσης. Μην με παρεξηγείτε κυρία μου, δεν είναι επί προσωπικού το σχόλιό μου.
Γελάσαμε λοιπόν, διότι μετά από έξι χρόνια κοινωνικής καταστροφής θα περίμενε κανείς να δει αυτήν την μοσχαναθρεμένη γενιά των παρασίτων να βάζει σκούπα και να κάνει έναν εκ βαθέων καταλογισμό των δικών της ευθυνών. Πόσο χρήσιμο πραγματικά θα ήταν για την κοινωνία μας αν ειδικά οι εκπροσώποι αυτής της προβεβλημένης γενιάς του συστήματος γκρέμιζαν, έστω και από ένα λιθαράκι ο καθένας τους, το ψέμα που τους έθρεψε.
Δεν ήταν και λίγο βλέπετε το έργο αυτής της ευνοούμενης και προβεβλημένης κάστας καθώς εισερχόταν στα στούντιο του MEGA και του κάθε MEGA. Ήταν ομολογουμένως ένα κοινωνικά επωφελές λειτούργημα προς την Πατρίδα !! Έχτισε ‘πολιτισμό’ παρακαλώ, έχτισε ‘αρχές’ και ‘αξίες’ πάνω στις οποίες τώρα στηριζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε με τόση επιτυχία !! και ομοψυχία !! τους δύσκολους αυτούς καιρούς.
Και ω το θαύμα!! Τον έκανε τον ‘εκ βαθέων καταλογισμό’ !! αυτή η γενιά φτάνοντας μέχρι τους πληβείους του κύκλου της, μέχρι τον καφετζή που της έφερνε τον καφέ, την μακιγιέζ που την ομόρφαινε, τον κάμεραμαν που την απαθανάτιζε, την κομμώτρια που της έφτιαχνε το μαλλί, τον ταξιτζή που την πήγαινε στο στούντιο, τον θυρωρό που της άνοιγε την πόρτα. Και εμείς τώρα πρέπει να ανατριχιάσουμε από συγκίνηση για τούτη την έκφραση μεγαλοψυχίας.
Μου είπε ένας φίλος προχθές. Γιατί πρέπει να στενοχωρηθώ που θα κλείσει το MEGA; Εγώ χάρηκα, μου είπε. Κι εγώ, του απάντησα. Θα ήταν, συνέχισε, σα να στενοχωριέμαι για τον ‘Έλληνα’ που φτιάχνει τα τανκς των Γερμανών που θα σκοτώσουν τον κοσμάκη.
Μερικές φορές κυρία μου τα φαινόμενα απατούν. Μερικές φορές, μια επίδειξη ευαισθησίας μπορεί να είναι και προσπάθεια απενοχοποίησης ή/και δείγμα ανικανότητας αντίληψης των πραγματικών διαστάσεων των φαινομένων.
Μία πολυκατοικία είμαστε κυρία μου, έτσι φτιαχτήκαμε, και από τότε που ξεκίνησε ο χαλασμός συντρίφτηκαν τα υπόγεια, ακολούθησε το ισόγειο και οι επόμενοι όροφοι κατά σειρά όπως επιτάσσει ο νόμος της φυσικής. Φτάσαμε λοιπόν και στα ανώτερα πατώματα των νταβατζοκάναλων, των ‘σωφρονιστικών’ μαστιγίων των «μετόχων» και των «τρεπεζιτών» στην πλάτη της κοινωνίας. Δεν το ξέρατε κυρία μου ότι θα ερχόταν και η σειρά τους;
Μα πόσο κουτός πρέπει να είναι κάποιος όταν πιστεύει ότι θα παραμείνει όρθιος την ώρα που ροκανίζει το έδαφος κάτω από τα πόδια του; Που ήταν ο δημοσιογράφος; Που ήταν η Αναστασία, η Εύα, ο Χάρης, ο Τάσος, ο Γιάννης και η Σοφία όταν τα καδρόνια, τα τούβλα και οι σοφάδες που εκείνοι ξήλωναν έπεφταν στα κεφάλια της Μαρίας, της Φωτεινής, του Παναγιώτη, του Δημήτρη και της Αγγελικής; Δεν άκουγαν τις φωνές τους; Δεν άκουγαν τα ουρλιαχτά τους;
Εμείς οι «σκατόψυχοι» στα χαλάσματα των μπάζων τους, κάποιοι μακροχρόνια άνεργοι, κάποιοι άλλοι με μια δουλειά της πλάκας μέρα παρά μέρα, όντως πήγαμε στον εξαποδώ κυρία μου και γυρίσαμε· και σε αυτό το ταξίδι είχαμε τον χρόνο να το φιλοσοφήσουμε το πράμα -να κι ένα καλό που βγήκε από αυτήν την ιστορία. Μέσα από τη δυσκολία του ο καθένας συνειδητοποίησε τις ευθύνες που του αναλογούν και αυτό από μόνο του τον ανάγκασε να βγει από τον μικρόκοσμό του. Τον ανάγκασε να καταλάβει ότι ό,τι κάνει αναπόφευκτα καταλήγει κάπου εκεί έξω και μια ημέρα θα του επιστραφεί με τόκο. Αν είναι καλό, καλώς. Αν είναι κακό, πάλι καλώς για να διορθωθεί.
Δεν λυπόμαστε για αυτούς λοιπόν κυρία μου, ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ, με την ελπίδα ότι θα καταλάβουν πως για μια ρημάδα δουλειά δεν πρέπει να πουλάς την ψυχή σου. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ τους λυπόμαστε, τα αθώα αυτά πλάσματα το ψωμί και το μέλλον των οποίων εξαρτώνται από το πόσο γαϊδουρινά και ατομιστικά θα φερθεί ο ένας στον άλλον, από το ποιος θα προλάβει να πατήσει ποιον. Αυτόν τον κόσμο χτίσαμε δυστυχώς για τα παιδιά των Ελλήνων, και αυτόν τον κόσμο κάποιοι ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ να τον βλέπουμε να καταποντίζεται. Nothing personal κυρία μου.
Μην βιάζεστε λοιπόν κυρία μου να δείξετε τη συμπάθειά σας στους πληβείους υπηρέτες σας για ‘το κακό’ που τους βρήκε. Μην βιάζεστε γιατί καρφώνεστε. Μην κάνετε τον κόπο αν δεν συμπεριλάβετε μέσα και τις δικές σας ευθύνες. Ένας σώφρον άνθρωπος τότε μόνο μπορεί να σας πάρει στα σοβαρά και να αναγνωρίσει μια ειλικρίνεια στα μελοδραματικά σας ξεσπάσματα.
Κάντε τον κόπο κυρία μου να ανοίξετε λίγο τον φακό. Το ξέρω ότι σας είναι δύσκολο διότι θα πρέπει να τοποθετήσετε και τον εαυτό σας κάπου εκεί μέσα. Μην βλέπετε μόνο αυτά που σας βολεύουν, μην ακούτε μόνο αυτά που θέλετε να ακούσετε. Όταν πέφτει το ταβάνι στο κεφάλι του αλλουνού μπορεί να φωνάξει, μπορεί να βρίσει, μπορεί να πει ‘βόηθα Παναγιά μου’, μπορεί και να μην προλάβει να βγάλει άχνα.
Δεν ασχολούμαι μαζί σας κυρία μου, αυτό που εκπροσωπείτε με ενοχλεί. Μαζί σας ούτως η άλλως ασχολούνται δυστυχώς όλοι οι άλλοι .. κάτι σαν ένας ενοχλητικός απόηχος της αλλοτινής σας δόξας.
Εγώ, ένα γνωστό αστείο είπα να μοιραστώ, αυτή τη φορά δημοσίως ρε γμτ, με τους φίλους μου. Ένα πικρό, γνωστό αστείο που είναι κατανοητό από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας κι ας το κρατάει μέσα της.
ΓΕΛΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ.
Γελάσαμε με την υποκρισία σας. Γελάσαμε με την αδιάβροχη ευαισθησία σας. Γελάσαμε με την αμετανόητη μυωπία σας.
Πουτ@@@ μεταπολίτευση, πότε θα ψοφήσεις;
Πηγή: Φαίη/Αβέρωφ - averoph.wordpress.com
Σχόλια