Γιατὶ ἡ Ζωὴ κερδίζεται!!!

  Σαν σήμερα…… 23 Δεκεμβρίου 2008-23 Δεκεμβρίου 2016
Εφέτος αντί για στολισμένα δέντρα, αναμμένα τζάκια και πολύχρωμα φωτάκια λέω να πω χρόνια πολλά σε όλους σας με ένα μήνυμα λίγο διαφορετικό από τα τετριμμένα.
Αυτή λοιπόν είμαι εγώ, 23 Δεκεμβρίου 2008μ σε ένα κρεββάτι ξαπλωμένη μέσα στον Άγιο Σάββα, μετά από 8 ώρες χειρουργείο… όσα και τα χρόνια σαν σήμερα.

Η ιατρική γνωμάτευση από όλους τους κορυφαίους: Σάρκωμα (σπάνια μορφή καρκινικού όγκου επάνω στους μυς δίπλα στην σπονδυλική στήλη) αν επιετύχει το χειρουργείο έχετε το πολύ δύο χρόνια ζωής Κα Λιάκου αλλά δεν θα ξαναπερπατήσετε! Αν δεν επιτύχει λυπούμαστε πολύ δεν υπάρχει καμμιά ελπίδα είναι θέμα χρόνου.
Το χειρουργείο λέει επέτυχε και για τους επομένους μήνες η φωτογραφία των τριών παιδιών μου στο τζάμι, οι καρτούλες τους με τις ευχές τους και η εικόνα της Παναγίας ήταν η καθημερινή μου θέα.
Για τους φρικτούς πόνους παρηγοριά η μορφίνη.
Οι προτεραιότητές μου άλλαξαν και αντί να σκέφτομαι τι θα φορέσω αύριο στο γραφείο, για να δείχνω μια νέα σέξυ εφοριακός, σκεπτόμουν πως θα κάνω 30 βήματα με το μηχάνημα στον διάδρομο του Αγίου Σάββα, όπως μου είχαν επιβάλει οι γιατροί. Εγώ έκανα 32 έτσι για την αλητεία   και άλλαζα κάθε ημέρα μαντήλι στην καραφλίτσα μου γιατί μαλλιά γιοκ!
Υπέγραψα να γίνω και πειραματόζωο στην ιατρική σχολή, ως σπάνια περίπτωση για να σωθούν άλλοι κι έτσι είχα τρεις φορές την εβδομάδα καμμιά 10ρια φοιτητές παρεούλα να κάνουν πειράματα επάνω μου.
Καλά ήταν… δεν υπήρχε και Facebook να περνούσε η ώρα.
Μιαν ημέρα ένας νευροχειρουργός μου είπε:«καλό είναι να μεριμνήσετε ποιος θα φροντίζει τα παιδιά σας από εδώ και πέρα, γιατί δεν έχετε ελπίδες και η ποιότητα ζωής σας από εδω και πέρα, όσο σας απομένει, θα είναι πολύ κακή. Δεν θα μπορείτε ούτε να αυτοεξυπηρετήσθε, όχι να φροντίσετε παιδιά!»
Απήντησα κι εγώ από μέσα μου: «ρε αρχίδι ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις πώς δεν έχω ελπίδα; Και ποιός είσαι εσύ που θα μου πεις να εγκαταλείψω; Γαμημένε! Δικά μου είναι τα παιδιά, εγώ θα τα φροντίσω μέχρι να πάνε σπίτια τους μαλάκα!»
Αυτό που είπα απ’ έξω μου ήταν: «Κε Κοτά εγώ το καλοκαίρι θα βγω από δω και θα έλθω να σας βρω επάνω σε 20ποντο τακούνι!»
Το έκανα, τα κατάφερα. Ανεβοκατέβηκα την κυλιόμενη του Mall για δύο εβδομάδες με τακούνι για να έχω ισορροπία αλλά το έκανα. Δεν ξέρω γιατί. Δεν είχα να αποδείξω τίποτα σε κανέναν πια αλλά γι’ αυτόν που μου είπε ότι δεν μπορώ μπόρεσα!
Κι αυτό θέλω να σου πω κι εσέναν, για όποιον σου λέει δεν μπορείς, να του δείξεις ότι μπορείς.
Όσο ήμουν εκεί ξαπλωμένη το μόνο που έλεγα ήταν ας βγω από εδώ μέσα και όλα θα τα κάνω. Και φυσικά τίποτα δεν είναι εύκολο..
Μετά από πολλές μεταστάσεις και άλλα 11 χειρουργεία από τότε θέλω να σου πω ότι αν έχεις χάσει την πίστη σου στην ζωή και τον εαυτό σου, ότι αυτό που γουστάρεις να κάνεις κάνε το και αυτό που θες να είσαι γίνε!
Η υγεία είναι σπουδαίο αγαθό και είναι μεγάλη μαλακία  να το θεωρείς δεδομένο.
Και θα μου πεις, κυρά μου τον πόνο σου στο Facebook βρήκες να τον πεις;
Ναι ρε θα τον πω γιατί μου είπαν ότι πρέπει να περάσουν οκτώ χρόνια για να μειωθεί ο κίνδυνος και πέρασαν και γιατί είμαι ακόμα εδώ και ακόμα φοράω τακούνια, αγκαλιάζω τα παιδιά μου, γελάω και ζω! Ζω!
Και επειδή υπάρχουν κάποιοι που μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν μέχρι εδώ την αλήθεια μου, που με ξέρουν αλλιώς, με το χαμόγελο στα χείλη συνήθως και νομίζουν πως τα είχα όλα ρόδινα.

Ένα κουράγιο θέλω να δώσω σε όσους νομίζουν πως τελείωσαν όλα επειδή τους παράτησε η γκόμενά τους ή επειδή χρωστούν την ΔΕΗ ή γιατί δεν έχουν λεφτά να πάνε για ρεβεγιόν στην Αράχωβα και μπουζούκια για Χριστούγεννα.
Εκτιμήστε όσα έχετε ήδη. Ό,τι έχει ο καθένας. Και παλέψτε για ό,τι σας ξημερώσει το αύριο. Συγχωρέστε όποιον δε σας φέρθηκε καλά και πείτε συγγνώμη όπου το χρωστάτε και σηκωθειτε αύριο το πρωί και πείτε ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όσα ήδη έχετε.
Καλά Χριστούγεννα με υγεία.

Λιάκου Κατερίνα