Νίτσε: " Η ζωή κάτω από την υπέροχη ηλιοφάνεια των Ολύμπιων θεών".



Οι θεοί της αρχαίας Ελλάδας, έτσι τέλειοι όπως προβάλλουν στους στίχους του Ομήρου, δεν πρέπει ασφαλώς να εκληφθούν ως δημιουργήματα ένδειας και δυσχερειών, δεν αποτελούν αποκυήματα ενός πνεύματος περιδεούς που πρόβαλλε τα είδωλα τους πάνω στο γαλάζιο, γιατί ήθελε τάχα να αποστρέψει το βλέμμα από την ζωή. Οι μορφές αυτές δεν εκφράζουν την θρησκεία του καθήκοντος, της ασκητικής ή της πνευματικότητας, παρά της ζωής! Αποπνέουν τον θρίαμβο της ύπαρξης, μια πληθωρική ζωτικότητα συνοδεύει την λατρεία τους.   Δεν απαιτούν.  Θεοποιούν το Υπάρχον, ασχέτως αν είναι "καλό" ή "κακό".
  Συγκρινόμενοι με την αυστηρότητα, την ευσέβεια και την στρυφνότητα άλλων θρησκειών, οι αρχαιοελληνική θρησκεία κινδυνεύει να περάσει απλά και μόνον ως παιχνίδι της φαντασίας. Αν, όμως, δούμε που έγκειται η βαθύτατη (και συχνά παραγνωρισμένη) σοφία της, τότε ο επικούρειος χαρακτήρας των Ολύμπιων θεών θα αναδειχθεί ευθείς ως δημιούργημα ενός ασύγκριτου λαού - καλλιτέχνη, και δη ως το κορυφαίο του επίτευγμα.
   Ο αρχαίος Έλληνας γνώριζε πολύ καλά τον φόβο και τον τρόμο της ύπαρξης, αλλά τον κάλυπτε με ένα πέπλο προκειμένου να ζήσει: "ένας σταυρός κρυμμένος κάτω από ρόδα" κατά τον συμβολισμό του Γκαίτε.
Συνεπώς, επικράτησε ο φωτεινός κόσμος του Ολύμπου, αφού το κράτος της ζοφερής Μοίρας, εκείνης που σφράγισε τον πρόωρο θάνατο του Αχιλλέα, και τον φριχτό γάμο του Οιδίποδα, κρύφτηκε πίσω από τις απαστράπτουσες μορφές του Δία, του Απόλλωνα, του Ερμή κοκ.

 Ο αρχαίος Έλληνας δεν είναι ούτε αισιόδοξος, ούτε απαισιόδοξος. Είναι κατά ουσίαν άνδρας, που αντικρίζει κατάματα κάθε τι τρομακτικό και δεν το αρνείται. Η θεοδικία δεν τον προβληματίζει, αφού η δημιουργία του κόσμου δεν είναι έργο θεών, και, συνεπώς, οιαδήποτε ευθύνη για την κατάσταση του. Ιδού η σοφία του αρχαιοελληνικού πνεύματος: είχε ζέψει ως και τους θεούς στον ζυγό της ανάγκης...Ο κόσμος των θεών είναι ένα πέπλο που κυματίζει μπροστά στα μάτια μας κρύβοντας μας το Φοβερό...Ήταν καλλιτέχνες της ζωής, είχαν τους θεούς τους για να μπορούν να ζουν, όχι σαν πρόσχημα για να αποξενωθούν από την ζωή. Από τούτη την ανάγκη το καλλιτεχνικό δαιμόνιο των αρχαίων Ελλήνων έπλασε τους Ολύμπιους θεούς.
Και οι θεοί υπακούν στην ανάγκη: σοφότατη διαπίστωση!
Ο άνθρωπος θα αντικρίσει την Μέδουσα-Ύπαρξη, όποια και να είναι, μέσα από έναν καθρέφτη ο οποίος και θα μεταμορφώσει την τρομερή της όψη. Αυτή ήταν η μεγαλοφυής στρατηγική που υιοθέτησε η αρχαιοελληνική Βούληση, για να μπορεί ο άνθρωπος να ζει!
Γιατί πως αλλιώς θα ανεχόταν την ύπαρξη τούτος ο υπερευαίσθητος και με τέτοια εξαιρετική ροπή στο πάθος λαός, αν δεν την αντίκριζε περιβεβλημένη από μία λάμψη εκθαμβωτική, μέσα απ' τους Ολύμπιους θεούς του!
Υπό την επίδραση μιας τέτοιας θρησκείας, η ζωή στους ομηρικούς χρόνους ήταν το κατεξοχήν ποθούμενο: η ζωή κάτω από την υπέροχη ηλιοφάνεια τέτοιων θεών".

Φ. ΝΙΤΣΕ- ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΚΑΤΑ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ- Εκδ.  ΚΑΤΑΡΤΙ



mythiki-anazitisi
Σχόλια