Πολλοί συνέλληνες δεν μπορούν να κατανοήσουν κάποια οικονομικά μεγέθη...
Πολλοί συνέλληνες δεν μπορούν να κατανοήσουν κάποια οικονομικά μεγέθη...
Παρόλα αυτά νομίζω (ελπίζω) οτι όλοι καταλάβαμε οτι χωρίς λεφτά, δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνικό κράτος. Τώρα ας εξηγήσουμε μερικές βασικές αρχές:
Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν έτσι απλα! (Ειδικά όταν τα υπόσχεται ο αρχηγός της εκάστοτε αντιπολίτευσης). Κάποιος πρέπει να τα πληρώσει - ονομάζεται φορολογούμενος. Δηλαδή εσύ!
Λεφτά ΔΕΝ μπορούμε έτσι απλά να τυπώσουμε! Όσα περισσότερα τυπώνεις, τόσο μικρότερη αγοραστική αξία έχουν.
Η «επίθεση» στο νομισματοκοπίο είναι ανώφελη. Το γιατί στο τάζουν είναι άλλη υπόθεση.
Λεφτά ΔΕΝ επιστρέφουν σε τραπεζικούς λογαριασμούς τραπεζών-ζόμπι. Τα χρήματα επιστρέφουν στους τραπεζικούς λογαριασμούς, όταν υπάρχει μακρόχρονηα ασφαλές περιβάλλον. Η εμπιστοσύνη (τραπεζική και μη - κοινώς πίστη) χτίζεται δύσκολα και επίπονα και γκρεμίζεται σε ένα δευτερόλεπτο.
Λεφτά (επενδύσεις) ΔΕΝ έρχονται σε κράτη - τραμπούκους με δισθεόρατη φορολογία (φέτος η Ελλάδα χτύπησε νέο high score με την υψηλότερη φορολογία από όλες τις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ). Επενδύσεις επίσης ΔΕΝ έρχονται σε χώρες με πολύπλοκη και ανύπαρκτη δικαιοσύνη και απίστευτη γραφειοκρατία - τους 3 ορκισμένους εχθρούς των επιχειρηματιών!
ΔΕΝ υπάρχουν τα 600 δις του Σώρρα - ούτε τα 220 δις Ελλήνων καταθετών της Ελβετίας
Λεφτά ΔΕΝ παράγει το κρατικοδίαιτο ευρύτερο δημοσιο - ούτε ο συνδικαλιστικός φορέας σας
Λεφτά παράγει ο στραγγαλισμένος ιδιωτικός τομέας - Μόνο αυτός! Όσοι δημόσιοι υπάλληλοι ξαναπούν οτι κινούν την αγορά επειδή ξοδεύουν αγοράζοντας από ιδιώτες - μπλοκ - είστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως!
Οι «τραπεζίτες» ΔΕΝ έχουν λεφτά. Οι τράπεζες έχουν τα δικά σας λεφτά! Κάθε φορά που κάποιος σας μιλάει για τους «κακούς τραπεζίτες», να έχετε στο νου ότι θέλει να σας εξαπατήσει.
Το κράτος επιχειρηματίας, ερευνητής, νεωτεριστής έχει ξοφλήσει ΠΑΝΤΟΥ! Η συντήρηση του αδηφάγου τέρατος παράγει μόνο ζημιά και διαφθορά.
Ούτε παράγουν ούτε διανέμουν τον πλούτο μιας χώρας τα Δικαστήρια
Του Σωτήρη Θεοδωρόπουλου
Όλοι οι αξιωματούχοι του πολέμου και της δικαιοσύνης που βρίσκονται στην υπηρεσία ολόκληρης της κοινωνίας είναι μη παραγωγικοί εργάτες
Οι υπηρεσίες τους, όσο αξιοσέβαστες, όσο χρήσιμες και απαραίτητες αν είναι, συντηρούνται με ένα μέρος του ετήσιου προϊόντος της δουλειάς άλλων ανθρώπων
Adam Smith "Ο πλούτος των εθνών”
Όπως όλοι οι εργαζόμενοι που υπηρετούν τον Δημόσιο τομέα, έτσι και οι συνταξιούχοι της χώρας, αμείβονται και συντηρούνται αντίστοιχα, από το μέρος του πλεονάσματος που παράγουν οι εργαζόμενοι του παραγωγικού τομέα, και αποσπάται με τη μορφή, φόρων και ασφαλιστικών εισφορών. Προκειμένου οι μεν να αμειφθούν για τις απολύτως χρήσιμες και απαραίτητες υπηρεσίες τους για τη λειτουργία της Κοινωνίας και της Οικονομίας, οι δε για να συντηρηθούν, θα πρέπει πρώτα οι εργαζόμενοι του παραγωγικού τομέα να πληρώσουν φόρους και εισφορές. Το ύψος των μισθών του Δημόσιου τομέα, καθώς και το ύψος των συντάξεων, δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητο από τον αριθμό και τα εισοδήματα των εργαζομένων του Παραγωγικού τομέα. Είναι αυτονόητο, πως όταν ο παραγωγικός τομέας συρρικνώνεται όπως συνέβη λόγω της κρίσης, θα πρέπει να μειωθούν και οι μισθοί και οι συντάξεις. Αν αυτό αποφευχθεί μέσω Δημόσιων πολιτικών ή Δικαστικών αποφάσεων, χωρίς πλέον Δημόσια δανεικά, θα προέλθει αναγκαστικά από μεγαλύτερη φορολογική και ασφαλιστική αφαίμαξη των εργαζομένων του Παραγωγικού τομέα, προκαλώντας μεγαλύτερη συρρίκνωση, και συνέχιση της κρίσης.
Ένα από τα διπλά ελλείμματα της ελληνικής κρίσης το 2009, ήταν το Δημόσιο έλλειμμα 35 δισ. ή 15% του ΑΕΠ. Το μισό από αυτό οφειλόταν στις δαπάνες του Ασφαλιστικού, οι οποίες μόνον αυξάνονταν συνεχώς τα προηγούμενα χρόνια, με τη μεγαλύτερη αύξηση την εκλογική χρονιά του 2009. Παρά τις αυστηρές προειδοποιήσεις όλων των Διεθνών Οργανισμών και σοβαρών ανθρώπων στη χώρα, ουδείς στο περιβάλλον του πολύχρωμου λαϊκισμού τόλμησε να αντιμετωπίσει τις χρόνιες παθογένειες του Ασφαλιστικού και να αντισταθεί στην ανεξέλεγκτη πορεία προς τη χρεοκοπία. Ακόμη και μπροστά στην κοινά διαπιστωμένη πλέον χρεοκοπία στις αρχές του 2010, η τότε Κυβέρνηση διακήρυττε με παρρησία τα γνωστά τρία "ΔΕΝ". Δεν αυξάνονται τα όρια ηλικίας, Δεν αλλάζει ο τρόπος υπολογισμού των συντάξεων, Δεν θα μειωθούν οι συντάξεις. Με τα απολύτως αναγκαία και αυτονόητα Προγράμματα -Μνημόνια- διάσωσης, προσαρμογής και προσγείωσης στην πραγματικότητα, αντί της συντριβής σε αυτήν με ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, έγιναν αυτονόητες προσπάθειες να αντιμετωπιστούν οι χρόνιες παθογένειες του Ασφαλιστικού, οι κραυγαλέοι αναχρονισμοί του. Τότε συνάντησαν τη σφοδρή αντίσταση όλων των φρουρών της καθήλωσης, όλου του τυχοδιωκτικού πολιτικού προσωπικού των αντιμνημονιακών αγώνων, που με την ευκαιρία αυτή έγιναν Δημόσια πρόσωπα και τρόφιμοι του Κρατικού Προϋπολογισμού. Με πολιτικό προσωπικό που δεν πιστεύει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, λειτουργεί πάντα με γνώμονα την εκλογική διαχείριση του μεγάλου εκλογικού σώματος των συνταξιούχων, οι διορθώσεις σε χρόνιες παθογένειες ήταν χρονοβόρες, ανολοκλήρωτες και ημιτελείς όπως η ελληνική κρίση. Παρά τις αναγκαίες περικοπές των Μνημονίων, η συνταξιοδοτική δαπάνη παραμένει σε απόλυτα νούμερα περίπου στα ίδια επίπεδα, λόγω κύματος συνταξιοδοτήσεων για να προλάβουν τις γενναιόδωρες παροχές του χρεοκοπημένου συστήματος. Σε συνδυασμό με την μείωση του ΑΕΠ, αυτή κινείται περίπου στο 17% έναντι 13% του μέσου όρου της Ευρωζώνης και 10% του ΟΟΣΑ.
Ο συμφωνημένος στόχος του τρίτου Μνημονίου, για κατάργηση της λεγόμενης "προσωπικής διαφοράς” ύψους 2,9 δισ. προκειμένου να μειώσει τη συνταξιοδοτική δαπάνη που θα τείνει προς τα Ευρωπαϊκά δεδομένα, ακυρώθηκε την προεκλογική περίοδο ενώ προστέθηκε ακόμη 1 δισ. ονομαζόμενο 13η σύνταξη. Αντί οι πόροι αυτοί να διατεθούν για τη μείωση της πρωτοφανούς υπερφορολόγησης μεταπολεμικά και τις υψηλές ασφαλιστικές εισφορές που είναι 8 μονάδες πάνω από τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο, μειώνοντας τα κόστη για τις ελληνικές επιχειρήσεις και αυξάνοντας τα πραγματικά εισοδήματα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, χρησιμοποιούνται για την εκλογική διαχείριση των συνταξιούχων. Και σαν να μην έφταναν αυτά, σε μια χώρα με τη μεγαλύτερη Γήρανση του πληθυσμού, τη Δημογραφική κατάρρευση, τη χειρότερη αναλογία Εργαζόμενων/ Συνταξιούχων, τη Φυγή πάνω από 500 χιλιάδων νέων μας, την τριπλάσια του Ευρωπαϊκού μέσου όρου Ανεργία, την Επενδυτική τελμάτωση, την τρομακτική στενότητα Δημοσιονομικού χώρου για ενίσχυση άλλων τομέων εθνικής σημασίας, μια φρενίτιδα προσφυγών στα δικαστήρια διεκδίκησης αναδρομικών λαμβάνει χώρα.
Διεκδικούνται τεράστια ποσά, απώλειες μιας δεκαετίας κρίσης με τη γνωστή λογική της αντιμνημονιακής απάτης του αριστερού λαϊκισμού "φέρτε πίσω τα κλεμμένα”. Από ποιούς θα τα πάρουν τα δικαστήρια για να τα δώσουν; Προφανώς από αυτούς που τα παράγουν. Με ποιό Συνταγματικό δικαίωμα θα ανατρέψουν τα δικαστήρια τη Δημοσιονομική πολιτική; Η ανεξέλεγκτη αύξηση και παροχή συντάξεων στην περίοδο της δανεικής ευμάρειας ήταν Συνταγματική, ενώ η μείωσή τους στην κρίση είναι αντισυνταγματική; Αυτοί που παράγουν και συντηρούν τους συνταξιούχους της χώρας και υπέστησαν τις χειρότερες μειώσεις του βιοτικού τους επιπέδου και των όρων εργασίας, δικαιούνται αναδρομικά; Μπορεί μια χώρα να παρέχει ίδιο επίπεδο συντάξεων με ΑΕΠ 180 και 240 δις ή το ίδιο με άλλες χώρες με πολύ μεγαλύτερο ΑΕΠ; Το εξωφρενικό ύψος που διεκδικείται σήμερα στο Συμβούλιο Επικρατείας, αν εκδικαστεί μπορεί να καταβληθεί μόνο σε δραχμές. Αλλά αφού πρέπει να αποκατασταθούν οι περικοπές των Μνημονίων, μήπως πρέπει και οι άλλες κομμένες παθογένειες των άλλων δύο "ΔΕΝ” να επανέλθουν, δηλαδή συντάξεις στα 40 και στα 50 και τρόπος υπολογισμού σύνταξης μεγαλύτερου του μισθού, μοναδικής περίπτωσης στον πλανήτη;
Η δικαίωση, η αξιοπρέπεια, η ποιότητα ζωής των γηρατειών της χώρας, δεν βρίσκεται στις επιδοματικές πολιτικές και την παράνοια των αναδρομικών, αλλά να βλέπουν τη χώρα που κόπιασαν μια ζωή να ευημερεί και να προοδεύει. Σ’ αυτήν μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους, να βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να βελτιώνεται, από μια ακμάζουσα οικονομία και υγιή Δημόσια οικονομικά.
* Ο κ. Σωτήρης Θεοδωρόπουλος είναι Καθηγητής Οικονομικών. Πανεπιστήμιο Πειραιώς
https://www.capital.gr
Παρόλα αυτά νομίζω (ελπίζω) οτι όλοι καταλάβαμε οτι χωρίς λεφτά, δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνικό κράτος. Τώρα ας εξηγήσουμε μερικές βασικές αρχές:
Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν έτσι απλα! (Ειδικά όταν τα υπόσχεται ο αρχηγός της εκάστοτε αντιπολίτευσης). Κάποιος πρέπει να τα πληρώσει - ονομάζεται φορολογούμενος. Δηλαδή εσύ!
Λεφτά ΔΕΝ μπορούμε έτσι απλά να τυπώσουμε! Όσα περισσότερα τυπώνεις, τόσο μικρότερη αγοραστική αξία έχουν.
Η «επίθεση» στο νομισματοκοπίο είναι ανώφελη. Το γιατί στο τάζουν είναι άλλη υπόθεση.
Λεφτά ΔΕΝ επιστρέφουν σε τραπεζικούς λογαριασμούς τραπεζών-ζόμπι. Τα χρήματα επιστρέφουν στους τραπεζικούς λογαριασμούς, όταν υπάρχει μακρόχρονηα ασφαλές περιβάλλον. Η εμπιστοσύνη (τραπεζική και μη - κοινώς πίστη) χτίζεται δύσκολα και επίπονα και γκρεμίζεται σε ένα δευτερόλεπτο.
Λεφτά (επενδύσεις) ΔΕΝ έρχονται σε κράτη - τραμπούκους με δισθεόρατη φορολογία (φέτος η Ελλάδα χτύπησε νέο high score με την υψηλότερη φορολογία από όλες τις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ). Επενδύσεις επίσης ΔΕΝ έρχονται σε χώρες με πολύπλοκη και ανύπαρκτη δικαιοσύνη και απίστευτη γραφειοκρατία - τους 3 ορκισμένους εχθρούς των επιχειρηματιών!
ΔΕΝ υπάρχουν τα 600 δις του Σώρρα - ούτε τα 220 δις Ελλήνων καταθετών της Ελβετίας
Λεφτά ΔΕΝ παράγει το κρατικοδίαιτο ευρύτερο δημοσιο - ούτε ο συνδικαλιστικός φορέας σας
Λεφτά παράγει ο στραγγαλισμένος ιδιωτικός τομέας - Μόνο αυτός! Όσοι δημόσιοι υπάλληλοι ξαναπούν οτι κινούν την αγορά επειδή ξοδεύουν αγοράζοντας από ιδιώτες - μπλοκ - είστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως!
Οι «τραπεζίτες» ΔΕΝ έχουν λεφτά. Οι τράπεζες έχουν τα δικά σας λεφτά! Κάθε φορά που κάποιος σας μιλάει για τους «κακούς τραπεζίτες», να έχετε στο νου ότι θέλει να σας εξαπατήσει.
Το κράτος επιχειρηματίας, ερευνητής, νεωτεριστής έχει ξοφλήσει ΠΑΝΤΟΥ! Η συντήρηση του αδηφάγου τέρατος παράγει μόνο ζημιά και διαφθορά.
Ούτε παράγουν ούτε διανέμουν τον πλούτο μιας χώρας τα Δικαστήρια
Του Σωτήρη Θεοδωρόπουλου
Όλοι οι αξιωματούχοι του πολέμου και της δικαιοσύνης που βρίσκονται στην υπηρεσία ολόκληρης της κοινωνίας είναι μη παραγωγικοί εργάτες
Οι υπηρεσίες τους, όσο αξιοσέβαστες, όσο χρήσιμες και απαραίτητες αν είναι, συντηρούνται με ένα μέρος του ετήσιου προϊόντος της δουλειάς άλλων ανθρώπων
Adam Smith "Ο πλούτος των εθνών”
Όπως όλοι οι εργαζόμενοι που υπηρετούν τον Δημόσιο τομέα, έτσι και οι συνταξιούχοι της χώρας, αμείβονται και συντηρούνται αντίστοιχα, από το μέρος του πλεονάσματος που παράγουν οι εργαζόμενοι του παραγωγικού τομέα, και αποσπάται με τη μορφή, φόρων και ασφαλιστικών εισφορών. Προκειμένου οι μεν να αμειφθούν για τις απολύτως χρήσιμες και απαραίτητες υπηρεσίες τους για τη λειτουργία της Κοινωνίας και της Οικονομίας, οι δε για να συντηρηθούν, θα πρέπει πρώτα οι εργαζόμενοι του παραγωγικού τομέα να πληρώσουν φόρους και εισφορές. Το ύψος των μισθών του Δημόσιου τομέα, καθώς και το ύψος των συντάξεων, δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητο από τον αριθμό και τα εισοδήματα των εργαζομένων του Παραγωγικού τομέα. Είναι αυτονόητο, πως όταν ο παραγωγικός τομέας συρρικνώνεται όπως συνέβη λόγω της κρίσης, θα πρέπει να μειωθούν και οι μισθοί και οι συντάξεις. Αν αυτό αποφευχθεί μέσω Δημόσιων πολιτικών ή Δικαστικών αποφάσεων, χωρίς πλέον Δημόσια δανεικά, θα προέλθει αναγκαστικά από μεγαλύτερη φορολογική και ασφαλιστική αφαίμαξη των εργαζομένων του Παραγωγικού τομέα, προκαλώντας μεγαλύτερη συρρίκνωση, και συνέχιση της κρίσης.
Ένα από τα διπλά ελλείμματα της ελληνικής κρίσης το 2009, ήταν το Δημόσιο έλλειμμα 35 δισ. ή 15% του ΑΕΠ. Το μισό από αυτό οφειλόταν στις δαπάνες του Ασφαλιστικού, οι οποίες μόνον αυξάνονταν συνεχώς τα προηγούμενα χρόνια, με τη μεγαλύτερη αύξηση την εκλογική χρονιά του 2009. Παρά τις αυστηρές προειδοποιήσεις όλων των Διεθνών Οργανισμών και σοβαρών ανθρώπων στη χώρα, ουδείς στο περιβάλλον του πολύχρωμου λαϊκισμού τόλμησε να αντιμετωπίσει τις χρόνιες παθογένειες του Ασφαλιστικού και να αντισταθεί στην ανεξέλεγκτη πορεία προς τη χρεοκοπία. Ακόμη και μπροστά στην κοινά διαπιστωμένη πλέον χρεοκοπία στις αρχές του 2010, η τότε Κυβέρνηση διακήρυττε με παρρησία τα γνωστά τρία "ΔΕΝ". Δεν αυξάνονται τα όρια ηλικίας, Δεν αλλάζει ο τρόπος υπολογισμού των συντάξεων, Δεν θα μειωθούν οι συντάξεις. Με τα απολύτως αναγκαία και αυτονόητα Προγράμματα -Μνημόνια- διάσωσης, προσαρμογής και προσγείωσης στην πραγματικότητα, αντί της συντριβής σε αυτήν με ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, έγιναν αυτονόητες προσπάθειες να αντιμετωπιστούν οι χρόνιες παθογένειες του Ασφαλιστικού, οι κραυγαλέοι αναχρονισμοί του. Τότε συνάντησαν τη σφοδρή αντίσταση όλων των φρουρών της καθήλωσης, όλου του τυχοδιωκτικού πολιτικού προσωπικού των αντιμνημονιακών αγώνων, που με την ευκαιρία αυτή έγιναν Δημόσια πρόσωπα και τρόφιμοι του Κρατικού Προϋπολογισμού. Με πολιτικό προσωπικό που δεν πιστεύει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, λειτουργεί πάντα με γνώμονα την εκλογική διαχείριση του μεγάλου εκλογικού σώματος των συνταξιούχων, οι διορθώσεις σε χρόνιες παθογένειες ήταν χρονοβόρες, ανολοκλήρωτες και ημιτελείς όπως η ελληνική κρίση. Παρά τις αναγκαίες περικοπές των Μνημονίων, η συνταξιοδοτική δαπάνη παραμένει σε απόλυτα νούμερα περίπου στα ίδια επίπεδα, λόγω κύματος συνταξιοδοτήσεων για να προλάβουν τις γενναιόδωρες παροχές του χρεοκοπημένου συστήματος. Σε συνδυασμό με την μείωση του ΑΕΠ, αυτή κινείται περίπου στο 17% έναντι 13% του μέσου όρου της Ευρωζώνης και 10% του ΟΟΣΑ.
Ο συμφωνημένος στόχος του τρίτου Μνημονίου, για κατάργηση της λεγόμενης "προσωπικής διαφοράς” ύψους 2,9 δισ. προκειμένου να μειώσει τη συνταξιοδοτική δαπάνη που θα τείνει προς τα Ευρωπαϊκά δεδομένα, ακυρώθηκε την προεκλογική περίοδο ενώ προστέθηκε ακόμη 1 δισ. ονομαζόμενο 13η σύνταξη. Αντί οι πόροι αυτοί να διατεθούν για τη μείωση της πρωτοφανούς υπερφορολόγησης μεταπολεμικά και τις υψηλές ασφαλιστικές εισφορές που είναι 8 μονάδες πάνω από τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο, μειώνοντας τα κόστη για τις ελληνικές επιχειρήσεις και αυξάνοντας τα πραγματικά εισοδήματα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, χρησιμοποιούνται για την εκλογική διαχείριση των συνταξιούχων. Και σαν να μην έφταναν αυτά, σε μια χώρα με τη μεγαλύτερη Γήρανση του πληθυσμού, τη Δημογραφική κατάρρευση, τη χειρότερη αναλογία Εργαζόμενων/ Συνταξιούχων, τη Φυγή πάνω από 500 χιλιάδων νέων μας, την τριπλάσια του Ευρωπαϊκού μέσου όρου Ανεργία, την Επενδυτική τελμάτωση, την τρομακτική στενότητα Δημοσιονομικού χώρου για ενίσχυση άλλων τομέων εθνικής σημασίας, μια φρενίτιδα προσφυγών στα δικαστήρια διεκδίκησης αναδρομικών λαμβάνει χώρα.
Διεκδικούνται τεράστια ποσά, απώλειες μιας δεκαετίας κρίσης με τη γνωστή λογική της αντιμνημονιακής απάτης του αριστερού λαϊκισμού "φέρτε πίσω τα κλεμμένα”. Από ποιούς θα τα πάρουν τα δικαστήρια για να τα δώσουν; Προφανώς από αυτούς που τα παράγουν. Με ποιό Συνταγματικό δικαίωμα θα ανατρέψουν τα δικαστήρια τη Δημοσιονομική πολιτική; Η ανεξέλεγκτη αύξηση και παροχή συντάξεων στην περίοδο της δανεικής ευμάρειας ήταν Συνταγματική, ενώ η μείωσή τους στην κρίση είναι αντισυνταγματική; Αυτοί που παράγουν και συντηρούν τους συνταξιούχους της χώρας και υπέστησαν τις χειρότερες μειώσεις του βιοτικού τους επιπέδου και των όρων εργασίας, δικαιούνται αναδρομικά; Μπορεί μια χώρα να παρέχει ίδιο επίπεδο συντάξεων με ΑΕΠ 180 και 240 δις ή το ίδιο με άλλες χώρες με πολύ μεγαλύτερο ΑΕΠ; Το εξωφρενικό ύψος που διεκδικείται σήμερα στο Συμβούλιο Επικρατείας, αν εκδικαστεί μπορεί να καταβληθεί μόνο σε δραχμές. Αλλά αφού πρέπει να αποκατασταθούν οι περικοπές των Μνημονίων, μήπως πρέπει και οι άλλες κομμένες παθογένειες των άλλων δύο "ΔΕΝ” να επανέλθουν, δηλαδή συντάξεις στα 40 και στα 50 και τρόπος υπολογισμού σύνταξης μεγαλύτερου του μισθού, μοναδικής περίπτωσης στον πλανήτη;
Η δικαίωση, η αξιοπρέπεια, η ποιότητα ζωής των γηρατειών της χώρας, δεν βρίσκεται στις επιδοματικές πολιτικές και την παράνοια των αναδρομικών, αλλά να βλέπουν τη χώρα που κόπιασαν μια ζωή να ευημερεί και να προοδεύει. Σ’ αυτήν μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους, να βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να βελτιώνεται, από μια ακμάζουσα οικονομία και υγιή Δημόσια οικονομικά.
* Ο κ. Σωτήρης Θεοδωρόπουλος είναι Καθηγητής Οικονομικών. Πανεπιστήμιο Πειραιώς
Όλοι οι αξιωματούχοι του πολέμου και της δικαιοσύνης που βρίσκονται στην υπηρεσία ολόκληρης της κοινωνίας είναι μη παραγωγικοί εργάτες
Οι υπηρεσίες τους, όσο αξιοσέβαστες, όσο χρήσιμες και απαραίτητες αν είναι, συντηρούνται με ένα μέρος του ετήσιου προϊόντος της δουλειάς άλλων ανθρώπων
Adam Smith "Ο πλούτος των εθνών”
Όπως όλοι οι εργαζόμενοι που υπηρετούν τον Δημόσιο τομέα, έτσι και οι συνταξιούχοι της χώρας, αμείβονται και συντηρούνται αντίστοιχα, από το μέρος του πλεονάσματος που παράγουν οι εργαζόμενοι του παραγωγικού τομέα, και αποσπάται με τη μορφή, φόρων και ασφαλιστικών εισφορών. Προκειμένου οι μεν να αμειφθούν για τις απολύτως χρήσιμες και απαραίτητες υπηρεσίες τους για τη λειτουργία της Κοινωνίας και της Οικονομίας, οι δε για να συντηρηθούν, θα πρέπει πρώτα οι εργαζόμενοι του παραγωγικού τομέα να πληρώσουν φόρους και εισφορές. Το ύψος των μισθών του Δημόσιου τομέα, καθώς και το ύψος των συντάξεων, δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητο από τον αριθμό και τα εισοδήματα των εργαζομένων του Παραγωγικού τομέα. Είναι αυτονόητο, πως όταν ο παραγωγικός τομέας συρρικνώνεται όπως συνέβη λόγω της κρίσης, θα πρέπει να μειωθούν και οι μισθοί και οι συντάξεις. Αν αυτό αποφευχθεί μέσω Δημόσιων πολιτικών ή Δικαστικών αποφάσεων, χωρίς πλέον Δημόσια δανεικά, θα προέλθει αναγκαστικά από μεγαλύτερη φορολογική και ασφαλιστική αφαίμαξη των εργαζομένων του Παραγωγικού τομέα, προκαλώντας μεγαλύτερη συρρίκνωση, και συνέχιση της κρίσης.
Ένα από τα διπλά ελλείμματα της ελληνικής κρίσης το 2009, ήταν το Δημόσιο έλλειμμα 35 δισ. ή 15% του ΑΕΠ. Το μισό από αυτό οφειλόταν στις δαπάνες του Ασφαλιστικού, οι οποίες μόνον αυξάνονταν συνεχώς τα προηγούμενα χρόνια, με τη μεγαλύτερη αύξηση την εκλογική χρονιά του 2009. Παρά τις αυστηρές προειδοποιήσεις όλων των Διεθνών Οργανισμών και σοβαρών ανθρώπων στη χώρα, ουδείς στο περιβάλλον του πολύχρωμου λαϊκισμού τόλμησε να αντιμετωπίσει τις χρόνιες παθογένειες του Ασφαλιστικού και να αντισταθεί στην ανεξέλεγκτη πορεία προς τη χρεοκοπία. Ακόμη και μπροστά στην κοινά διαπιστωμένη πλέον χρεοκοπία στις αρχές του 2010, η τότε Κυβέρνηση διακήρυττε με παρρησία τα γνωστά τρία "ΔΕΝ". Δεν αυξάνονται τα όρια ηλικίας, Δεν αλλάζει ο τρόπος υπολογισμού των συντάξεων, Δεν θα μειωθούν οι συντάξεις. Με τα απολύτως αναγκαία και αυτονόητα Προγράμματα -Μνημόνια- διάσωσης, προσαρμογής και προσγείωσης στην πραγματικότητα, αντί της συντριβής σε αυτήν με ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, έγιναν αυτονόητες προσπάθειες να αντιμετωπιστούν οι χρόνιες παθογένειες του Ασφαλιστικού, οι κραυγαλέοι αναχρονισμοί του. Τότε συνάντησαν τη σφοδρή αντίσταση όλων των φρουρών της καθήλωσης, όλου του τυχοδιωκτικού πολιτικού προσωπικού των αντιμνημονιακών αγώνων, που με την ευκαιρία αυτή έγιναν Δημόσια πρόσωπα και τρόφιμοι του Κρατικού Προϋπολογισμού. Με πολιτικό προσωπικό που δεν πιστεύει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, λειτουργεί πάντα με γνώμονα την εκλογική διαχείριση του μεγάλου εκλογικού σώματος των συνταξιούχων, οι διορθώσεις σε χρόνιες παθογένειες ήταν χρονοβόρες, ανολοκλήρωτες και ημιτελείς όπως η ελληνική κρίση. Παρά τις αναγκαίες περικοπές των Μνημονίων, η συνταξιοδοτική δαπάνη παραμένει σε απόλυτα νούμερα περίπου στα ίδια επίπεδα, λόγω κύματος συνταξιοδοτήσεων για να προλάβουν τις γενναιόδωρες παροχές του χρεοκοπημένου συστήματος. Σε συνδυασμό με την μείωση του ΑΕΠ, αυτή κινείται περίπου στο 17% έναντι 13% του μέσου όρου της Ευρωζώνης και 10% του ΟΟΣΑ.
Ο συμφωνημένος στόχος του τρίτου Μνημονίου, για κατάργηση της λεγόμενης "προσωπικής διαφοράς” ύψους 2,9 δισ. προκειμένου να μειώσει τη συνταξιοδοτική δαπάνη που θα τείνει προς τα Ευρωπαϊκά δεδομένα, ακυρώθηκε την προεκλογική περίοδο ενώ προστέθηκε ακόμη 1 δισ. ονομαζόμενο 13η σύνταξη. Αντί οι πόροι αυτοί να διατεθούν για τη μείωση της πρωτοφανούς υπερφορολόγησης μεταπολεμικά και τις υψηλές ασφαλιστικές εισφορές που είναι 8 μονάδες πάνω από τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο, μειώνοντας τα κόστη για τις ελληνικές επιχειρήσεις και αυξάνοντας τα πραγματικά εισοδήματα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, χρησιμοποιούνται για την εκλογική διαχείριση των συνταξιούχων. Και σαν να μην έφταναν αυτά, σε μια χώρα με τη μεγαλύτερη Γήρανση του πληθυσμού, τη Δημογραφική κατάρρευση, τη χειρότερη αναλογία Εργαζόμενων/ Συνταξιούχων, τη Φυγή πάνω από 500 χιλιάδων νέων μας, την τριπλάσια του Ευρωπαϊκού μέσου όρου Ανεργία, την Επενδυτική τελμάτωση, την τρομακτική στενότητα Δημοσιονομικού χώρου για ενίσχυση άλλων τομέων εθνικής σημασίας, μια φρενίτιδα προσφυγών στα δικαστήρια διεκδίκησης αναδρομικών λαμβάνει χώρα.
Διεκδικούνται τεράστια ποσά, απώλειες μιας δεκαετίας κρίσης με τη γνωστή λογική της αντιμνημονιακής απάτης του αριστερού λαϊκισμού "φέρτε πίσω τα κλεμμένα”. Από ποιούς θα τα πάρουν τα δικαστήρια για να τα δώσουν; Προφανώς από αυτούς που τα παράγουν. Με ποιό Συνταγματικό δικαίωμα θα ανατρέψουν τα δικαστήρια τη Δημοσιονομική πολιτική; Η ανεξέλεγκτη αύξηση και παροχή συντάξεων στην περίοδο της δανεικής ευμάρειας ήταν Συνταγματική, ενώ η μείωσή τους στην κρίση είναι αντισυνταγματική; Αυτοί που παράγουν και συντηρούν τους συνταξιούχους της χώρας και υπέστησαν τις χειρότερες μειώσεις του βιοτικού τους επιπέδου και των όρων εργασίας, δικαιούνται αναδρομικά; Μπορεί μια χώρα να παρέχει ίδιο επίπεδο συντάξεων με ΑΕΠ 180 και 240 δις ή το ίδιο με άλλες χώρες με πολύ μεγαλύτερο ΑΕΠ; Το εξωφρενικό ύψος που διεκδικείται σήμερα στο Συμβούλιο Επικρατείας, αν εκδικαστεί μπορεί να καταβληθεί μόνο σε δραχμές. Αλλά αφού πρέπει να αποκατασταθούν οι περικοπές των Μνημονίων, μήπως πρέπει και οι άλλες κομμένες παθογένειες των άλλων δύο "ΔΕΝ” να επανέλθουν, δηλαδή συντάξεις στα 40 και στα 50 και τρόπος υπολογισμού σύνταξης μεγαλύτερου του μισθού, μοναδικής περίπτωσης στον πλανήτη;
Η δικαίωση, η αξιοπρέπεια, η ποιότητα ζωής των γηρατειών της χώρας, δεν βρίσκεται στις επιδοματικές πολιτικές και την παράνοια των αναδρομικών, αλλά να βλέπουν τη χώρα που κόπιασαν μια ζωή να ευημερεί και να προοδεύει. Σ’ αυτήν μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους, να βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να βελτιώνεται, από μια ακμάζουσα οικονομία και υγιή Δημόσια οικονομικά.
* Ο κ. Σωτήρης Θεοδωρόπουλος είναι Καθηγητής Οικονομικών. Πανεπιστήμιο Πειραιώς
Κατηγορίες:
Σχόλια