Η κβαντική θεωρία δείχνει ότι το μέλλον θα μπορούσε να επηρεάζει το παρελθόν!


Ο Φυσικός και βραβευμένος με Nobel Richard Feynman κάποτε είπε: «Επιλέγουμε να εξετάσουμε ένα φαινόμενο, το οποίο είναι αδύνατο, απολύτως αδύνατο, να εξηγηθεί με οποιονδήποτε παραδοσιακό τρόπο και το οποίο βρίσκεται στην καρδιά της κβαντικής μηχανικής. Στην πραγματικότητα, περιέχει μόνο μυστήριο». Και είναι αλήθεια. Πολλές θεωρίες, όπως και η κβαντική διεμπλοκή, έχουν ξεφύγει από την συμβατική θεωρία και όμως έχουν επιβεβαιωθεί εδώ και δεκαετίες. Αυτό που είναι επίσης ενδιαφέρον είναι ότι στα αρχεία αυτά στα οποία επιβεβαιώνεται η κβαντική διεμπλοκή, συζητείται και η τηλεπάθεια, ένα φαινόμενο που συνδέεται άμεσα με την κβαντική φυσική. Η «παραψυχολογία» και η κβαντική φυσική βαδίζουν σε δρόμους παράλληλους.

Πρόσφατα, ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Proceedings of The Royal Society A υποστηρίζει ότι η κβαντική θεωρία πρέπει να είναι «αντίστροφα αιτιακή» ή αλλιώς ότι ένα αποτέλεσμα συμβαίνει πριν την αιτία του.

Δύσκολο να το κατανοήσετε, σωστά; Αλλά το ότι κάτι δεν μπορεί να γίνει κατανοητό, δε σημαίνει ότι δεν είναι και πραγματικό. Αρχικά, ας δούμε τι ακριβώς είναι και τι δεν είναι αυτό: δεν σημαίνει ότι σήματα μπορούν να μεταδοθούν από το μέλλον στο παρελθόν- αυτό θα ήταν αδύνατο μόνο και μόνο εξαιτίας θερμοδυναμικών λόγων. Αντιθέτως, σημαίνει ότι όταν ένας πειραματιστής επιλέγει το περιβάλλον μέτρησης με το οποίο θα μετρήσει ένα σωματίδιο, αυτή η απόφαση μπορεί να επηρεάσει τις ιδιότητες εκείνου του σωματιδίου (ή ενός άλλου) στο παρελθόν, ακόμα και πριν εκείνος κάνει την επιλογή. Με άλλα λόγια, μια απόφαση που λαμβάνεται στο παρόν μπορεί να επηρεάσει κάτι στο παρελθόν.

Είναι ξεκάθαρο βέβαια ότι αν αυτή η θεωρία είναι σωστή, η έννοια του χρόνου, έτσι όπως την έχουμε αναλύσει, είναι λανθασμένη- αφού φυσικές διεργασίες μπορούν να συμβαίνουν προς τα εμπρός και προς τα πίσω, ενώ περιγράφονται από τους ίδιους φυσικούς νόμους.

Πολλοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι αυτή η ιδέα της «αντίστροφης αιτιότητας» είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτή, επειδή δεν την έχουμε συναντήσει ποτέ οπουδήποτε αλλού. Το ίδιο ισχύει και για την δράση από απόσταση. Η δράση εξ αποστάσεως είναι η ιδέα ότι τα φυσικά συστήματα μπορούν να κινηθούν, να αλλάξουν ή να επηρεαστούν, χωρίς να αγγιχτούν από οτιδήποτε άλλο. Αναφέρεται στην αλληλεπίδραση των αντικειμένων που χωρίζονται στο διάστημα. Και πάλι αυτό έχει αποδειχτεί ότι είναι πραγματικό φαινόμενο. Επομένως, το γεγονός ότι δεν το συναντάμε πουθενά αλλού δεν αποτελεί βάσιμο επιχείρημα κατά της θεωρίας.

Ένα άλλο σπουδαίο παράδειγμα, που χρησιμοποιεί τα κβαντικά συστήματα, προέρχεται από ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Physics Essays. Εξηγεί πώς αυτό το πείραμα έχει επανειλημμένως χρησιμοποιηθεί για να εξερευνήσει το ρόλο του συνειδητού στη διαμόρφωση της φύσης της πραγματικότητας. Σε αυτά τα πειράματα παρήχθησαν εκπληκτικά αποτελέσματα: Η ανθρώπινη πρόθεση, μέσω μεσολαβητών, ήταν ικανή να επηρεάσει την κβαντική κυματοσυνάρτηση. Οι μεσολαβητές ήταν «ο παρατηρητής» σε αυτή την περίπτωση.

Για την ακρίβεια, όπως ο Dr. Dean Radin τονίζει, ο υπεύθυνος ερευνητής, ένα αποτέλεσμα «5 sigma» τελικά έδωσε στο CERN το βραβείο Nobel το 2013 για την ανακάλυψη του σωματιδίου Higgs (που τελικά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ακριβώς αυτό). Σε αυτή την έρευνα, επίσης υπήρξε το ίδιο αποτέλεσμα, όταν εξέτασαν τη «μεσολάβηση» εναντίον της «μη-μεσολάβησης», δηλαδή τον ανθρώπινο παράγοντα. Αυτό σημαίνει ότι η πνευματική δραστηριότητα, ο ανθρώπινος νους, η προσοχή και η πρόθεση, επιδρούν στην ύλη με έναν ορισμένο τρόπο.

«Οι παρατηρήσεις όχι μόνο επηρεάζουν αυτό που μετράται, αλλά το παράγουν… Αλλάζουμε τις συνθήκες για να πάρουμε μια συγκεκριμένη θέση… Εμείς από μόνοι μας παράγουμε τα αποτελέσματα μιας μέτρησης».

Πολλά από τα στατιστικά αποτελέσματα τέτοιων ερευνών ήταν διαφορετικά από αυτά που αναμένονταν. Υπήρχαν και υπάρχουν ισχυρισμοί ότι τα αποτελέσματα αυτά οφείλονται σε μεθοδολογικά λάθη κατά τη διάρκεια των πειραμάτων. Όμως, πολλά από αυτά έχουν χρηματοδοτηθεί από την ίδια την αμερικάνικη κυρίως κυβέρνηση και έχουν επαναληφθεί σε άλλα εργαστήρια σε όλο τον κόσμο. Επομένως, οι ισχυρισμοί αυτοί είναι μάλλον αβάσιμοι.

Μια άλλη έρευνα, δημοσιευμένη από τους Matthew S. Leifer στο Πανεπιστήμιο Chapman της California και Mathew F. Pusey από το Perimeter Institute for Theoretical Physics στο Ontario του Canada ήθελαν να ερευνήσουν αν ο χρόνος, όπως και η ύλη, συμπεριφέρεται διαφορετικά στην κβαντική κλίμακα. Οι ερευνητές ανέπτυξαν ένα μοντέλο, βασισμένοι στο φαινόμενο της δράσης από απόσταση, όπου αντικατέστησαν τον χώρο με τον χρόνο. Επομένως, όπως η διεμπλοκή δείχνει, τα αντικείμενα συνδέονταν παρά το στοιχείο του χρόνου, ή οι πληροφορίες στην ουσία ταξίδεψαν ταχύτερα από την ταχύτητα του φωτός.

Αλλά, αν η αιτιότητα πηγαίνει αντίστροφα, αυτό θα σήμαινε ότι το μόριο στο παρόν θα μπορούσε να επηρεάσει το μόριο του παρελθόντος. Αυτό επίσης σημαίνει ότι όχι μόνο τα δύο μόρια συνδέονται, αλλά επίσης ότι αλληλεπιδρούν, ανεξαρτήτως του χρόνου. Γι’ αυτό και οι κβαντικές θεωρίες δείχνουν πως ο,τι συμβαίνει στο παρόν μπορεί να αλλάξει αυτό που συνέβη στο παρελθόν. Ο χρόνος λοιπόν δεν υπάρχει με τον τρόπο που τελικά εμείς τον έχουμε αναλύσει και κατανοήσει. Τέλος, αυτό πιθανώς να σημαίνει ότι οι επιλογές μας στο παρόν επηρεάζουν το τι έχει ήδη συμβεί στο παρελθόν.

Η κβαντική διεμπλοκή υφίσταται, ανεξαρτήτως του χρόνου, κάτι που δείχνει ότι δύο κομμάτια ύλης (φυσικά συστήματα) μπορούν να εμπλακούν μεταξύ τους στον χρόνο.



enallaktikidrasi.com
Σχόλια