Αραγε, αν η Πρωτοχρονιά δεν ήταν μέσα στον χειμώνα (εποχή που ευνοεί τις συναισθηματικές διαταραχές) θα μας προκαλούσε λιγότερη μελαγχολία; Στην... Αυστραλία, δηλαδή, που οι άνθρωποι τη γιορτάζουν μεσοκαλόκαιρο στις παραλίες με τα σέρφινγκ τους και με τους καρχαρίες τους να περιμένουν από κάτω να ροκανίσουν κανένα πόδι, είναι πιο κεφάτοι από ό,τι οι π.χ. Ευρωπαίοι; Γιατί εμείς ως Ευρωπαίοι και ως Ελληνες, ένα σφίξιμο στην καρδιά το βράδυ που αλλάζει ο χρόνος το έχουμε. Οι περισσότεροι. Το επιβεβαίωσα κάνοντας και ένα μικρό γκάλοπ στο γραφείο: Από τους 30 ερωτηθέντες, το βράδυ της Πρωτοχρονιάς οι 21 μελαγχολούν (έστω για μερικά λεπτά), οι τέσσερις κοιμούνται από τις 10 (και αυτό δεν έχει μια αίσθηση θλίψης;), οι τρεις έχουν πιει τόσο πολύ που δεν καταλαβαίνουν τίποτα (και πάλι θλίψη) και μόνο δύο δηλώνουν μια χαρά, κανένα πρόβλημα, τρισευτυχισμένο το νέον έτος! Λένε αλήθεια; Ψάχνοντας το θέμα ανακάλυψα πως ακόμα και στην εξωστρεφή (έτσι μας αρέσει να μας παρουσιάζουν) Ελλάδα οργανώνονται αυτές τις μέρες σεμινάρια και συγκροτούνται βιωματικές ομάδες για την αντιμετώπιση, με τη βοήθεια ψυχολόγων, της εορταστικής μελαγχολίας. Οι ειδικοί επισημαίνουν πως η εποχή, ο χειμώνας με τις βροχές και με τα κρύα του, παίζει μεγάλο ρόλο, γιατί «υποχρεώνει» σε εσωστρέφεια. Και η εσωστρέφεια γεννάει σκέψεις όχι πάντα θετικές. Εποχική δυσθυμία, λοιπόν. Ετερος παράγοντας που ευνοεί τις θλιμμένες και τις ζόρικες σκέψεις είναι το άγχος από την πίεση των αγορών, των οικονομικών δυσκολιών (που δεν σου επιτρέπουν να κάνεις όσα θα ήθελες) και των κοινωνικών απαιτήσεων. Είναι και η αίσθηση μοναξιάς που προκαλεί μια περίοδος που επιβάλει την ομαδικότητα, που θέλει όλους τους ανθρώπους να είναι μαζί, γεγονός που προσθέτει επιπλέον τραγικότητα σε χωρισμούς, διαζύγια, απώλειες. Ισως, βέβαια, να μην χρειάζεται να είσαι ειδικός για να εξηγήσεις την πρωτοχρονιάτικη μελαγχολία, τη μελαγχολία των γιορτών γενικότερα (holiday blues). Για να καταλάβεις πως αυτό το 31 Δεκεμβρίου που ξαφνικά μηδενίζει και γίνεται 1η Ιανουαρίου ενός άλλου χρόνου, κουβαλάει όλα όσα μπορούν να σε κάνουν κουρέλι: διαψεύσεις, αγωνίες, ανασφάλειες, αποτυχίες, φόβους και φοβίες. Η αίσθηση του παλιού που φεύγει αφού σε έχει ταλαιπωρήσει (το λένε και διαδικασία ωρίμανσης) και ενός καινούριου που θα έρθει για να συνεχίσει να σε ταλαιπωρεί, δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη. Ομως, είτε μελαγχολήσουμε είτε όχι, είτε πέσουμε στο κρεβάτι από τις 10 είτε ξεφαντώσουμε με τους φίλους μας, είτε… κόψουμε φλέβες μόνοι είτε καθισμένοι σε άλλο ένα αφόρητα βαρετό οικογενειακό τραπέζι, ένα είναι σίγουρο: Πώς το 2018 θα έρθει. Και πως ο χρόνος θα εξακολουθήσει να κυλάει αδιάκοπα. Αντί να τον βλέπουμε ως εχθρό, ας τον δούμε ως την ευκαιρία για μία νέα αρχή, προτείνουν οι ειδικοί, ας βάλουμε στόχους, ας πολεμήσουμε τη μελαγχολία επιστρατεύοντας όλη την αισιοδοξία μας. Οι μεγάλες προσδοκίες δεν χρειάζονται, αυτές μπορούμε και να τις αφήσουμε στην άκρη αφού σπανίως εκπληρώνονται, και να χαρούμε για τα μικρά αλλά σημαντικά, για όλα αυτά που μας ενώνουν με τους δικούς μας ανθρώπους. Θα βρείτε άπειρες συμβουλές – μεθόδους αντιμετώπισης της εορταστικής μελαγχολίας σερφάροντας στο Διαδίκτυο. Και άπειρα παχυντικά μπινελίκια πάνω στο εορταστικό τραπέζι, για να τη γλυκάνετε. Αν και, εδώ που τα λέμε, έχει και η μελαγχολία την ηδονή της… Οπότε, αν δεν μπορείτε να την καταπολεμήσετε, απολαύστε την. (Και από Τρίτη, δίαιτα)...
Μεγάλη αύξηση της τηλεθέασης έφεραν οι γιορτές για τα τρία μεγαλύτερα κανάλια της ελληνικής τηλεόρασης, ενώ... για τους υπόλοιπους σταθμούς σημειώθηκε μικρή πτώση. Ο ΣΚΑΪ είναι εκείνος που παραμένει στην πρώτη θέση, δεύτερος ακολουθεί ο Alpha και τρίτος ο ΑΝΤ1, σύμφωνα με τις μετρήσεις της Nielsen. Επίσης, η ΕΡΤ-1 καταγράφει μικρή αύξηση στην τηλεθέαση, ενώ μικρή πτώση σημειώνουν το Star και το Ε-TV. Αναλυτικά, οι μετρήσεις της τηλεθέασης, σύμφωνα με τη Nielsen: 17 – 24/12 11 – 17/12 (ηλικία 15-44) (ηλικία 15-44) ΣΚΑΪ 17,8% (15,2) 17,8% (14,6) ALPHA 15,8% (15,3) 15,4% (15,1) ANT1 15,5% (15,9) 14,1% (14,1) STAR 10% (10,1) 10,5% (11,6) E-TV 7,1% (4,1) 7,6% (4,2) MEGA 7,4% (11,3) 7,4% (11,3) ERT1 5,3% (2,4) 4,7% (2,2) ERT2 1,8% (1,2) 1,9% (1,4) MAKEDONIA TV 0,7% (0,5) 0,6% (0,4)
Συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις στη Γερμανία για τον σχηματισμό κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού. Αυτή τη φορά φαίνεται ότι... οι Σοσιαλδημοκράτες πιέζουν με μεγαλύτερη ένταση, προκειμένου η συμφωνία να περιλαμβάνει ορισμένες από τις βασικές προτάσεις τους. Στον προηγούμενο μεγάλο συνασπισμό μπήκαν χωρίς σαφές σχέδιο και το πλήρωσαν ακριβά στις κάλπες. Πίστεψαν αφελώς ότι αυτοί θα έδιναν τον τόνο και στη Γερμανία και στην Ευρώπη. Απέτυχαν και στα δύο μέτωπα. Στην Ευρώπη έγιναν το παρακολούθημα του Σόιμπλε, δεν αντιστάθηκαν σε καμία από τις επιλογές του –αντιθέτως, σε ορισμένες περιπτώσεις πλειοδότησαν– απογοητεύοντας τους οπαδούς των μεταρρυθμίσεων, ενώ στη Γερμανία ακόμη και τις δικές τους φιλολαϊκές και προοδευτικές πολιτικές τις πιστώθηκε η Μέρκελ. Διεκδικούν επίσης και το υπουργείο Οικονομικών, δηλαδή το υπουργείο που κάνει κουμάντο στην ευρωζώνη. Πολύ φιλόδοξος στόχος. Οι συσχετισμοί δεν τους ευνοούν. Δεν είναι οι νικητές των εκλογών. Είναι χρήσιμοι και απαραίτητοι για να λυθεί το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Γερμανία, ωστόσο οι Χριστιανοδημοκράτες δεν είναι ηλίθιοι. Γιατί να δώσουν στο SPD το κλειδί του υπουργείου που διοικεί την Ευρώπη; Επιπλέον, η ηγετική ομάδα της Χριστιανοδημοκρατίας και οι οικονομικές ελίτ της χώρας δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι τις ιδέες για ουσιαστικές αλλαγές στη δομή και τη λειτουργία της Ε.Ε. Αντέδρασαν με έντονο σκεπτικισμό στις απόψεις Μακρόν. Κάποιες τις απέρριψαν χωρίς δεύτερη κουβέντα, κάποιες τις γείωσαν παραπέμποντας τη συζήτηση για αργότερα, όταν θα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες και κάποιες τις αφυδάτωσαν, καθιστώντας τες τελείως τεχνοκρατικές, άρα ακίνδυνες για τα συμφέροντά τους. Προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο κάνοντας καθυστερήσεις. Φαίνεται, πάντως, πως η Ευρώπη θα είναι το μεγάλο διακύβευμα. Από πολλές πλευρές (όχι πια μόνο από τους συνήθεις ύποπτους της ριζοσπαστικής Αριστεράς) ακούγεται το σύνθημα ότι «η Ευρώπη, αν δεν αλλάξει, δεν θα επιβιώσει». Ο Βόλφγκανγκ Στρέεκ (ομότιμος καθηγητής στο Ινστιτούτο Max Plank) περιγράφει την πορεία που έχει ακολουθήσει το σχήμα: «Στην Ευρώπη υπήρξε συμφωνία μεταξύ κυβερνήσεων ότι η Ε.Ε. έπρεπε και μπορούσε να μετατραπεί από το υπερεθνικό κοινωνικό κράτος σε αναμονή, της δεκαετίας του 1970, σε μια μηχανή συντονισμένης φιλελευθεροποίησης. Η χρησιμοποίηση της Ε.Ε. γι’ αυτό τον σκοπό είχε το πλεονέκτημα ότι επέτρεψε στις εθνικές κυβερνήσεις, αριστερές και δεξιές, να αποφύγουν την ευθύνη για την πίεση των αγορών και τις αναθεωρήσεις των θεσμών που αυτές είχαν απελευθερώσει σε βάρος των λαών τους, ισχυριζόμενες ότι τους επιβλήθηκαν από τα πάνω και ότι σε κάθε περίπτωση ήταν μέρος μιας διεθνικής “ευρωπαϊκής ιδέας”. Πολύ σημαντικό είναι επίσης ότι η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση, που δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1990 κάτω από διεθνείς πιέσεις για δημοσιονομική εξυγίανση –για να καθησυχαστούν “οι χρηματοπιστωτικές αγορές” για τη φερεγγυότητα χωρών με αυξανόμενο χρέος–, χρησίμευσε ως όχημα για τη συνταγματοποίηση των εξισορροπημένων προϋπολογισμών των εθνικών κρατών, κάτι που θα ήταν πολύ πιο δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να το πουλήσουν οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις στους ψηφοφόρους» («Ενθέματα», «Αυγή», 23.12.2017). Το συγκεκριμένο μοντέλο έχει αγγίξει τα όριά του. Ο ευρωσκεπτικισμός φουντώνει, τα ακροδεξιά κόμματα που σαλπίζουν την εθνική εσωστρέφεια δυναμώνουν, οι ανισότητες και μεταξύ των κρατών και στο εσωτερικό των χωρών διευρύνονται, οι αποσχιστικές τάσεις πυκνώνουν, το μίσος κατά της γερμανικής Ευρώπης κερδίζει έδαφος, ο σύγχρονος φιλελευθερισμός προκαλεί αφόρητη πλήξη, το ευρωπαϊκό ιδεώδες έχει χάσει τη λάμψη του, η αποχή από τις εκλογές τείνει να γίνει πλειοψηφικό φαινόμενο και το ευαγγέλιο της λιτότητας έχει απολέσει προ πολλού την ιερότητά του. Αυτή την κατάσταση καλούνται να διαχειριστούν οι προοδευτικές δυνάμεις στην Ευρώπη. Η συντηρητική παράταξη δεν θέλει να αλλάξει τίποτε ή, στην καλύτερη περίπτωση, προσπαθεί οι όποιες μεταβολές να μην απειλήσουν το status quo. Η σοσιαλδημοκρατία όπου ακόμη διαθέτει υπολογίσιμο εκτόπισμα εξαντλείται σε γενικότητες, σε άσφαιρους διαξιφισμούς και αρνείται πεισματικά να ξεκινήσει διάλογο με τις δυνάμεις που βρίσκονται στ’ αριστερά της. Η ριζοσπαστική Αριστερά τα πάει πολύ καλά στις αναλύσεις και στις διαπιστώσεις, χωλαίνει όμως στο ζήτημα των συμμαχιών και στο διά ταύτα. Ξεχειλίζει από αυτοπεποίθηση για την ορθότητα της κριτικής της, δηλώνει δικαιωμένη στις προβλέψεις της, αλλά δεν βρίσκει ακροατήριο. Τούτη την ώρα στη Γερμανία κρίνεται και το μέλλον της Ευρώπης. Θα συνεχίσει ως έχει για να φτάσει σύντομα σε αδιέξοδο; Το βάρος που πέφτει στη γερμανική σοσιαλδημοκρατία είναι μεγάλο. Προχτές ο υπηρεσιακός υπουργός Εξωτερικών και πρώην επικεφαλής του SPD Ζίγκμαρ Γκάμπριελ σε συνέντευξή του στην «Bild» είπε ότι «εάν η καγκελαρία συνεχίσει να απορρίπτει όλες τις προτάσεις για τη μεταρρύθμιση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δεν θα υπάρξει συνασπισμός με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα». Ελπίζουμε τούτη τη φορά να είναι ειλικρινής και να μην ξαναδούμε τη γνωστή ιστορία της υποκρισίας στην οποία έχει παράδοση η σοσιαλδημοκρατία: «Εμείς κάνουμε πως αγωνιζόμαστε, οι άλλοι κάνουν πως υποκύπτουν και όλα μένουν ίδια»...
Πάει το 2017. Δεν το φάγαμε. Μας έφαγε. Η Αριστερά έχωσε βαθιά το χέρι μέσα στις τσέπες μας και πήρε τα ρέστα. Τέτοια υπερφορολόγηση και... μάλιστα Αριστερή δεν γνώρισε ποτέ ο τόπος. Φόροι και λοιπές εισφορές σχεδόν ακούμπησαν το 95%. Το δράμα της ιστορίας είναι ότι οι Αριστεροί έχουν την ψευδαίσθηση ότι κάνουν κοινωνική δικαιοσύνη, επειδή μετά τη λεηλασία μοιράζουν κοινωνικό μέρισμα. Το 2017 ήταν εξοντωτικό. Η Αριστερά με κλάματα στα μάτια έκανε ότι η Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ χωρίς κλάματα. Οι φτωχοί, φτωχότεροι. Επίσης, το «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» κοντεύει να γίνει η κωμωδία των καιρών. Τώρα θα μας βάζουν να πληρώνουμε και τις πλαστικές σακούλες σε ό,τι αγοράζουμε, σαν μέτρο προστασίας του περιβάλλοντος. Δηλαδή, το χουν ξεφτιλίσει τελείως. Δυο τύποι συζήταγαν μπροστά μου και έλεγαν για ένα παραθυράκι που άφησε ο νόμος «όταν η σακούλα έχει ένα βάρος συγκεκριμένο δεν την πληρώνει ο πελάτης». Και σχεδίαζαν πώς θα πάρουν τις βαριές σακούλες. Ψάχνουν τρόπους να γλιτώσουν έστω και έναν φόρο από τους ογκώδεις, αδίστακτους φόρους. Έφτασε η Αριστερά να έχει γίνει ο καλύτερος μαθητής της Τρόικας. Ας αφήσουν την αριστεία στον Κυριάκο, αν δεν θέλουν να περάσουν οι ίδιοι σε αχρηστία. Αυξήσεις ασφαλιστικών εισφορών ετοιμάζεται να κάνει η Αχτσιόγλου. Πραγματικά δεν πιστεύουν ότι η ήρθε η ώρα να βάλουν κάποιο φρένο;;; Η Αχτσιόγλου μαζί με τον Τσακαλώτο, έχουν γίνει τα δυο αθόρυβα σαρανταπεντάρια του ΣΥΡΙΖΑ που «εκτελούν» την οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Διότι η Οικονομία δεν είναι να μαζεύεις με φόρους τα λεφτά όλων και κάνεις τον καμπόσο σαν κράτος. Οικονομία είναι να αναπνέει ο άνθρωπος και σε λίγο δεν θα αναπνέει κανένας. Έδωσα για τον ΕΝΦΙΑ, έδωσα για τον φόρο εισοδήματος, έδωσα για τον ΕΦΚΑ, έδωσα τώρα για τα τέλη κυκλοφορίας. Έδωσα, επίσης, για την αύξηση του ΦΠΑ, έδωσα για την αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης ενεργειακών προϊόντων, έδωσα για το ειδικό τέλος στη συνδρομητική τηλεόραση, έδωσα για το τέλος συνδρομητών στη σταθερή τηλεφωνία, έδωσα για την αύξηση του φόρου κατανάλωσης στα τσιγάρα, έδωσα για τον φόρο στον καφέ. Έδωσα, έδωσα, έδωσα… Από την στήλη «ο ανάγωγος της Κυριακής»…
Τάδε έφη Πιέρ... Στα τέλη του 2018 η Ελλάδα δεν θα βρίσκεται σε πρόγραμμα, δηλώνει ο Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων, Πιερ Μοσκοβισί, προσθέτοντας ότι, όπως... συμφωνήθηκε το καλοκαίρι του 2015, το δάνειο του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας θα λήξει στις 20 Αυγούστου 2018. Αυτό, αναφέρει, είναι ένα απλό γεγονός και επισημαίνει: «Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι το πρόγραμμα ολοκληρώνεται με επιτυχία, με την Ελλάδα να μπορεί να σταθεί και πάλι στα δικά της πόδια, από χρηματοδοτική άποψη». Σε αποκλειστική συνέντευξη στην εφημερίδα «Πολίτης» της Κύπρου και απαντώντας σε ερωτήσεις του οικονομικού της συντάκτη, Γιάννη Σεϊτανίδη, ο Ευρωπαίος Επίτροπος, τονίζει: «Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό (σ.σ. η ολοκλήρωση του ελληνικού προγράμματος) θα συμβεί». Επίσης, διαβεβαιώνει ότι θα αφιερώσει όλη του την ενέργεια σε αυτό. «Η ομαλή πρόοδος, που βλέπουμε με την τρίτη αξιολόγηση, με όλους τους εταίρους να συμμετέχουν εποικοδομητικά, είναι κάτι πολύ καλό για τα επόμενα βήματα. Ας συνεχίσουμε λοιπόν αυτή τη δυναμική. Η Ελλάδα πρέπει να διασφαλίσει ότι όλα τα προαπαιτούμενα της τρίτης αξιολόγησης θα έχουν ολοκληρωθεί εγκαίρως για το Eurogroup της 22ας Ιανουαρίου», αναφέρει ο Πιέρ Μοσκοβισί. Αυτό, σύμφωνα με τον ίδιο, «θα ανοίξει το δρόμο για την ταχεία έναρξη των προπαρασκευαστικών εργασιών για τα επόμενα βήματα: τις συζητήσεις για το χρέος και τις ρυθμίσεις για μετά το πρόγραμμα. Όλα αυτά πρέπει να συμφωνηθούν μέχρι τον Ιούνιο», αναφέρει σημειωτέον. Βασικό ερώτημα, σημειώνει, είναι ότι το πόσο γρήγορα η Ελλάδα θα μπορέσει να ανακτήσει πλήρως την πρόσβαση της στην αγορά, με λογικά επιτόκια. «Και πάλι, υπάρχουν λόγοι για αισιοδοξία. Οι ανάγκες χρηματοδότησης αμέσως μετά το πρόγραμμα είναι καλά διαχειρίσιμες και η Ελλάδα έχει κάνει με επιτυχία τα πρώτα βήματα επιστροφής στις αγορές ομολόγων. Και τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το ελληνικό χρέος που εφαρμόζει ο ΕΜΣ είχαν επίσης θετικό αντίκτυπο στη βελτίωση της εξυπηρέτησης του χρέους. Όλα αυτά αυξάνουν την εμπιστοσύνη των επενδυτών στα ελληνικά ομόλογα», καταλήγει ο κ. Μοσκοβισί. Ο Επίτροπος Μοσκοβισί επιχειρεί να διασκεδάσει τις ανησυχίες κάποιων κρατών για τις πρωτοβουλίες της Επιτροπής για την πάταξη της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής, αλλά καθιστά σαφές ότι πολλά θα πρέπει να αλλάξουν. «Η Επιτροπή δεν προτίθεται να προτείνει την εναρμόνιση των συντελεστών φορολογίας των επιχειρήσεων (…). Αυτό παραμένει κυριαρχικό δικαίωμα των κρατών-μελών μας. Η Κύπρος δεν έχει τίποτα να φοβηθεί γι' αυτό το θέμα», ξεκαθαρίζει ο Επίτροπος, ενώ τονίζει ότι θα συνεχιστεί η προσπάθεια για περισσότερη διαφάνεια. Ο κ. Μοσκοβισί αποκαλύπτει επιπλέον στον «Πολίτη» το πλάνο του, τριών σημείων, για το 2018: «1. Πίεση στα κράτη-μέλη να συμφωνήσουν σχετικά με τους νέους κανόνες διαφάνειας που έχουν προταθεί για σύμβουλους, δικηγόρους, τραπεζίτες ώστε να δηλώνουν πρακτικές των πελατών τους. 2. Πίεση στους φορολογικούς παραδείσους για να αλλάξουν τη στάση τους. 3. εισαγωγή μιας κοινής φορολογικής βάσης για τις εταιρείες ώστε να περιοριστούν οι τεχνητές μεταβιβάσεις κερδών μεταξύ των χωρών». Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την εναρμόνιση των φορολογικών συντελεστών», διευκρινίζει εξάλλου ο Επίτροπος. Σε ό,τι αφορά την ευρωζώνη ο Πιέρ Μοσκοβισί περιγράφει ένα μοντέλο διακυβέρνησης, που θα ενισχύσει τη δημοκρατική λειτουργία (με τη θέσπιση θέσης υπουργού Οικονομικών) και τη δυνατότητα χειρισμού κρίσεων στα κράτη-μέλη και το τραπεζικό σύστημα...
Τα φετινά Χριστούγεννα είναι τα πρώτα μετά το 2010, που οι δρόμοι της Αθήνας είναι γιορτινοί και οι άνθρωποι χαμογελούν. Δεν ξέρω πού οφείλεται αυτό, και... δεν μ’ ενδιαφέρει κιόλας.
Σημασία έχει ότι συμβαίνει. Ας το χαρούμε, φτάνουν οι αναλύσεις. (Ακολουθεί ανάλυση αλλά αγνοήστε την.) Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η ελληνική κοινωνία έδειξε -αυτά τα χρόνια μετά την χρεοκοπία- τις δυνατότητές της. Αν οι Έλληνες στο κατηγορήθηκαν ομαδικά -και χυδαία λέω εγώ- πως ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους τα προηγούμενα χρόνια, τα χρόνια μετά την χρεοκοπία έδειξαν μέχρι πού φτάνουν οι δυνατότητές τους. Και μάλλον δεν φτάνουν μακριά. Είναι εύκολο να κατηγορείς τους πολιτικούς για τα πάντα, αλλά εγώ πιστεύω πως οι πολιτικοί καθοδηγούνται από τους πολίτες. Οι πολίτες κάνουν τους πολιτικούς. Αν οι πολίτες είχαν απαιτήσει Δικαιοσύνη για την χρεοκοπία της χώρας, κανένας πολιτικός και καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσαν να τους σταματήσουν. Αλλά οι πολίτες απέτυχαν να συνεννοηθούν και να ενωθούν ακόμα και στα στοιχειώδη -ούτε καν στο πώς θα ζεσταθούν όλοι μέσα στις πολυκατοικίες που μένουν δεν πέτυχαν-, οπότε τα «μεγάλα» θέματα δεν έγιναν ποτέ αιτήματα της κοινωνίας. Θα πρέπει κάποτε να καταλάβουμε πως τα «μικρά» θέματα είναι αυτά που θα μας οδηγήσουν στα «μεγάλα». Θεωρώ πως η πιο χαρακτηριστική απόδειξη της αδυναμίας της ελληνικής κοινωνίας, είναι πως δεν κατάφερε να αναδείξει νέα πρόσωπα. Σε όλους τους τομείς -από την πολιτική και την δημοσιογραφία ως τις τέχνες- κυριαρχούν και σήμερα τα ίδια σάπια πρόσωπα που ταυτίστηκαν με την πορεία της χώρας προς την χρεοκοπία. Αυτό εμένα μου λέει, μεταξύ άλλων, πως οι νεότεροι είναι -στην πλειοψηφία τους- «καμμένοι». Κι αν δεν είναι «καμμένοι» ή δεν θέλουν να καούν, φεύγουν. Πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη, το κυριότερο πρόβλημα της Ελλάδας είναι η έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού. Η συστηματική λουμπενοποίηση των προηγούμενων δεκαετιών, έστρωσε το έδαφος για τον ρατσισμό, τον φθόνο, τη μοχθηρία, το μίσος και άλλα τοξικά συναισθήματα που δεν μπορούν να οδηγήσουν σε τίποτα θετικό. Είναι εντυπωσιακό πως πολλοί χρεοκοπημένοι Έλληνες αντιλαμβάνονται ακόμα -τον 21ο αιώνα και ζώντας σε ένα προτεκτοράτο- την κατάσταση με εθνικούς και φυλετικούς όρους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως τα καθεστωτικά ΜΜΕ -αλλά και κάποια κόμματα- προβάλλουν ως αρνητική είδηση το γεγονός ότι το κοινωνικό μέρισμα το πήραν και άνθρωποι από 172 διαφορετικές εθνικότητες που ζουν, εργάζονται και πληρώνουν φόρους στην Ελλάδα. Δηλαδή, πολλοί συμπατριώτες μας πιστεύουν πως υπάρχουν κατώτερα έθνη από τους Έλληνες που έχουν μόνο υποχρεώσεις και όχι δικαιώματα στη χώρα μας -Πακιστανοί, Ινδοί, Αλβανοί, Τούρκοι κλπ-, ενώ έχουν και την εντύπωση πως όλοι οι Γερμανοί, Βρετανοί, Γάλλοι και λοιποί δυτικοί που εργάζονται στην Ελλάδα είναι όλοι πλούσιοι· δηλαδή, όχι μόνο δεν αντιλαμβάνονται την κατάσταση με ταξικούς όρους αλλά δεν έχουν καν αίσθηση των μελών από τα οποία απαρτίζεται η κοινωνία στην οποία ζουν. Και φυσικά, η Ελλάδα παραμένει γεμάτη από αδικημένες και παρεξηγημένες μεγαλοφυΐες, εναντίον των οποίων -του καθένα ξεχωριστά- υπάρχει μια παγκόσμια συνωμοσία που δεν τους επιτρέπει να λάμψουν και να αναγνωριστεί η αξία τους. Θεωρώ πως τα χρόνια μετά την χρεοκοπία ήταν πολύ χρήσιμα γιατί έβαλαν τον καθένα μας στη διαδικασία να επιλέξει ποιος θέλει να γίνει. Η χρεοκοπία ήταν μια τεράστια ευκαιρία -για όλους μας- να φτιάξουμε χαρακτήρα. Στις δυσκολίες φτιάχνεις χαρακτήρα, όχι στα εύκολα. Δεν αλλάζουν εύκολα οι άνθρωποι. Η αλλαγή θέλει δουλειά με τον εαυτό σου, θέλει χρόνο, κόπο και πόνο. Η αλλαγή δεν είναι εφαρμογή στο κινητό, να πατήσεις ένα κουμπί και να αλλάξεις αμέσως. Πολλοί διαπίστωσαν πως, παρά τα μεγάλα λόγια τους και τα επαναστατικά τσιτάτα τους, δεν μπορούσαν να είναι τίποτε άλλο από αυτό που ήταν και πριν την χρεοκοπία. Σεβαστό. Αλλά είναι ανυπόφορο να βλέπεις τα πιο καθεστωτικά πρόσωπα να προσποιούνται τους επαναστάτες. Είναι ανυπόφορο να βλέπεις τα παιδιά των καθεστωτικών πολιτικών να κατηγορούν την οικογενειοκρατία. Αυτό, εκτός από ανυπόφορο, είναι και γελοίο. Είναι ανυπόφορο να βλέπεις αυτούς που έσκουζαν για ανεξαρτησία να είναι εθελοντές δούλοι των ολιγαρχών και να σου σηκώνουν και το δάχτυλο. Είναι ανυπόφορο να βλέπεις ζάπλουτους να υπόσχονται πως θα σώσουν τους φτωχούς. Είναι ανυπόφορο να διαπιστώνεις συνέχεια πόσο εύκολα ξεπουλιούνται οι περισσότεροι άνθρωποι. Είναι πολλά τα ανυπόφορα στην Ελλάδα, οπότε σταματάω εδώ και περνάω στην προσωπική μου εμπειρία. Αυτά τα χρόνια μετά την χρεοκοπία, μου έκαναν μεγάλο καλό. Έκανα όλα τα λάθη που θα μπορούσα να κάνω -πραγματικά, τα έκανα όλα λάθος-, αλλά δεν μετανιώνω. Λάθη μου, σωστά. Αλλά δεν θα κάνω τα ίδια λάθη. Θα κάνω άλλα. Είμαι πια καχύποπτος σχεδόν με όλους. Οι φίλοι μου, βέβαια, εξαιρούνται. Γνώρισα πολλούς βρυκόλακες και πολλούς κανίβαλους τα τελευταία χρόνια. Φτάνει. Ας φαγωθούν μεταξύ τους. «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.» Το 2017 ήταν μια πολύ καλή χρονιά για εμένα. Ήταν η χρονιά που αποφάσισα να κόψω την «πολλή συνάφεια του κόσμου». Αυτό το έκανα και στο μπλογκ μου. Αποφάσισα πως δεν μου λέει πια τίποτα να διαβάζουν το μπλογκ μου δυόμισι εκατομμύρια μοναδικοί αναγνώστες τον χρόνο. Ούτε μου λέει κάτι πια να γράφω κείμενα -όπως αυτό– που έχουν κάνει κοντά στο ενάμισι εκατομμύριο αναγνώσεις. I’ve been there, I’ve done that. Μάλλον δεν είναι και πολύ καλό και τιμητικό να σε διαβάζουν πολλοί Έλληνες σήμερα, αν κρίνω από την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας. Άλλωστε, είναι ύποπτο να είσαι πετυχημένος στην Ελλάδα σήμερα. Κοιτάξτε ποιοι θεωρούνται επιτυχημένοι σήμερα στην Ελλάδα και θα καταλάβετε τι εννοώ, και γιατί δεν θέλω με τίποτα να είμαι ένας από αυτούς. Η κίνηση του να κάνω ένα μέρος του μπλογκ μου συνδρομητικό ήταν μια αναγκαία και σοφή κίνηση, και μάλλον θα έπρεπε να την έχω κάνει νωρίτερα. Αφενός δεν υπάρχει άλλος τρόπος να επιβιώσει ένας γραφιάς στην Ελλάδα σήμερα -η άλλη «λύση» είναι να ξεπουληθεί στους ολιγάρχες και στα κόμματα- και αφετέρου πέτυχα να μειώσω τους αναγνώστες του μπλογκ και να βρω γαλήνη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως αριστεροί και δεξιοί υπάλληλοι κομμάτων και ολιγαρχών -που θεωρούν αδιανόητο πως μπορεί κάποιος να μην είναι με κανέναν και να γράφει απλά τις απόψεις του- με άφησαν επιτέλους στην ησυχία μου. Νομίζω πως θα ήταν ακόμα καλύτερα να είναι όλο το μπλογκ μου συνδρομητικό -και μάλλον θα το κάνω κάποια στιγμή-, ώστε να βρω την απόλυτη γαλήνη. Είναι ωραία να ζεις στην Ελλάδα και να κάνεις αυτό που αγαπάς πιο πολύ, αλλά να είναι σαν να μην ζεις στην Ελλάδα. Είναι ωραίο να ζεις στην Ελλάδα σαν να μην υπάρχεις. Φυσικά, διατηρώ το δικαίωμα να αλλάξω γνώμη. Αλλά, για να αλλάξω γνώμη, θα πρέπει να αλλάξει κάπως και η κατάσταση στην Ελλάδα. Όσο για τις κυρίες και τους κυρίους που μου προτείνουν διάφορες συνεργασίες, τους ενημερώνω πως χάνουν τον χρόνο τους, γιατί είχα πολύ άσχημες εμπειρίες τα τελευταία χρόνια και δεν θέλω να έχω κι άλλες. Επίσης, δεν θέλω να γίνω το άλλοθι -ούτε το πλυντήριο- σάπιων ανθρώπων. Ο καθένας την πορεία του, και υπεύθυνος για τις πράξεις του. Το 2017 επέστρεψα σε κάτι που ήξερα αλλά η ελπίδα και η πίστη πως κάτι θα αλλάξει με είχαν κάνει να το βάλω στην άκρη: Μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα. Μόνοι μας γεννιόμαστε, και μόνοι μας πεθαίνουμε. Κανείς δεν πεθαίνει επειδή πέθανε ένας άλλος, εκτός από εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων που αγάπησαν ολοκληρωτικά και δεν έβρισκαν πια νόημα στη ζωή χωρίς τον άνθρωπο που αγάπησαν. Αν θα ήθελα να μου αναγνωρίσουν κάτι οι άνθρωποι -όχι όλοι, αυτοί που εκτιμώ- είναι πως προσπάθησα να είμαι έντιμος. Το 2018, βρίσκει την Ελλάδα κάπως πιο χαρούμενη. Επίσης, η Ελλάδα, όπως αποδεικνύεται και από τους χιλιάδες τουρίστες που βρίσκονται στην Αθήνα ακόμα και τα Χριστούγεννα- είναι ξανά trendy. Δεν πιστεύω στις ευχές, ούτε στα λόγια. Δεν είναι και λίγο το ότι ζούμε αλλά ας το δικαιολογήσουμε κάποια στιγμή. Το 2018 να φέρει στον καθένα αυτό που του αξίζει και αυτό για το οποίο αγωνίζεται. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αναγνώστες που με στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια και στους φίλους που μου στέλνουν τα όμορφα κείμενά τους. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στον ήλιο που ορμάει τώρα από το παράθυρο και με καλεί να βγω έξω. Καλή χρονιά. Με μπάνια και παγωτά. pitsirikos.net
«Να διασφαλιστεί ότι τα προαπαιτούμενα της γ' αξιολόγησης θα έχουν ολοκληρωθεί πριν το Eurogroup της 22ας Ιανουαρίου»
Αισιόδοξος ότι το 2018 θα είναι για την Ελλάδα χρονιά ολοκλήρωσης της περιόδου των μνημονίων, εμφανίστηκε ο Ευρωπαίος Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων Πιερ Μοσκοβισί, ενώ τόνισε ότι πρέπει να διασφαλιστεί πως το πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί με επιτυχία τον ερχόμενο Αύγουστο, με την Ελλάδα να μπορεί να σταθεί και πάλι στα δικά της πόδια. «Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό θα συμβεί», πρόσθεσε, μιλώντας στην εφημερίδα «Πολίτης» της Κύπρου.
Ο κ. Μοσκοβισί σημείωσε ότι η πρόοδος στην τρίτη αξιολόγηση αποτελεί θετικό σημάδι για τα επόμενα βήματα και ζήτησε να συνεχιστεί αυτή τη δυναμική. Όπως είπε, η Ελλάδα πρέπει να διασφαλίσει ότι όλα τα προαπαιτούμενα της τρίτης αξιολόγησης θα έχουν ολοκληρωθεί εγκαίρως για το Eurogroup της 22ας Ιανουαρίου.
Πρόσθεσε ότι αυτό θα ανοίξει τον δρόμο για την ταχεία έναρξη των προπαρασκευαστικών εργασιών για τα επόμενα βήματα: τις συζητήσεις για το χρέος και τις ρυθμίσεις για μετά το πρόγραμμα. Όπως εξήγησε, όλα αυτά πρέπει να συμφωνηθούν μέχρι τον Ιούνιο.
«Βασικό ερώτημα είναι ότι το πόσο γρήγορα η Ελλάδα θα μπορέσει να ανακτήσει πλήρως την πρόσβασή της στην αγορά, με λογικά επιτόκια. Και πάλι, υπάρχουν λόγοι για αισιοδοξία», συνέχισε ο κ. Μοσκοβισί, τονίζοντας πως οι ανάγκες χρηματοδότησης αμέσως μετά από το πρόγραμμα είναι καλά διαχειρίσιμες και η Ελλάδα έχει κάνει με επιτυχία τα πρώτα βήματα επιστροφής στις αγορές ομολόγων.
Σημείωσε επιπλέον ότι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το ελληνικό χρέος που εφαρμόζει ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας είχαν θετικό αντίκτυπο στη βελτίωση της εξυπηρέτησης του χρέους και τόνισε ότι όλα αυτά αυξάνουν την εμπιστοσύνη των επενδυτών στα ελληνικά ομόλογα.
Στο σημείο που η Ελλάδα άρχισε να επιστρέφει στην κανονικότητα το 2017, η Ευρώπη και ο πλανήτης μάλλον άρχισαν να απορυθμίζονται. Αν και... δεν λείπουν οι πολιτικές κόντρες, η Ελλάδα ομαλοποιείται, έπαψε να είναι το πρόβλημα της Ευρώπης και ανακτά σταδιακά την αυτοτέλειά της. Όμως τα γεγονότα στον κόσμο δεν θα μπορούσαν να προβλεφτούν λίγα χρόνια πριν. Το 2017 θα μπορούσε να είναι μελλοντολογικό φίλμ του Χόλιγουντ από την προηγούμενη δεκαετία, σε παραγωγή Χάρβευ Γουαϊνστάιν… Ένας Πρόεδρος στις ΗΠΑ που έμοιαζε με αστείο, μπήκε στο Λευκό Οίκο και η Αμερική διαδηλώνει στους δρόμους για την επιλογή της, μια με αντιρωσική υστερία στη χώρα αλλά και εφιαλτικές μνήμες ρατσισμού να αναβιώνουν στο Νότο ενώ η Μέκκα του Σινεμά αρχίζει να μιλάει δημόσια για όσα όλοι γνώριζαν ιδιωτικά. Οι ταραχές και πόλεμοι σε διάφορα σημεία του πλανήτη δεν μειώθηκαν αλλά αυξήθηκαν, απίστευτα τετελεσμένα καταγράφονται στη Μέση Ανατολή, αλλαγές ισορροπιών και νέες, απρόσμενες, συμμαχίες επισημοποιούνται. Η μόνη σταθερά είναι η ισλαμική τρομοκρατία που εδραιώνεται στην ευρωπαϊκή ήπειρο μαζί με το προσφυγικό κύμα που δοκιμάζει τις αντοχές της και τροφοδοτεί την άνοδο της ακροδεξιάς όπως καταγράφηκε επίσημα σε μια σειρά από σημαντικές ευρωπαϊκές χώρες. Και ξυπνάει επίσης εφιάλτες. Παράλληλα, οι εξελίξεις στην Καταλονία πυροδότησαν εκ του μηδενός πρωτόγνωρες ταραχές και αιτήματα ανεξαρτησίας, που δεν έχει αντιμετωπίσει στο παρελθόν η Ε.Ε. Μια Ευρώπη που συνειδητοποιεί το Brexit πια αλλά αντιλαμβάνεται πόσες δυνάμεις κινούνται σε αντίρροπες κατευθύνσεις και θέτουν σε αμφιβολία τη συνοχή και το κοινό ευρωπαϊκό μέλλον ενώ η ηγεσία παρακολουθεί χωρίς να αντιδρά τα ανοιχτά μέτωπα. Ήταν μια χρονιά με απολύτως συμβατικές εξελίξεις στην Ελλάδα και απολύτως παλαβές σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά όπως έχει τραγουδήσει και ο Φοίβος Δεληβοριάς: «Όποιος είπε "και του χρόνου" θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος...». Καλή Πρωτοχρονιά!
Λένε ότι το μυστικό του κουραμπιέ είναι πρώτα από όλα το αγνό βούτυρο που του χαρίζει το υπέροχο άρωμα και την τριφτή υφή του. Στις ημέρες μας πάντως το μυστικό δεν...κρύβεται τόσο στα υλικά, αλλά στην τιμή του.
Το ντοκουμέντο από τα φωτογραφικά αρχεία Μουσείου Μπενάκη μας βοηθά να καταλάβουμε σε ποια χώρα μεγαλώσαμε και σε ποια χώρα τελικά φτάσαμε να ζούμε. Ο φακός της μοναδικής Βούλας Παπαϊωάννου κάνει κλικ σε κεντρικό ζαχαροπλαστείο της δεκαετίας του ΄60 και καταγράφει τις περίφημες «πυραμίδες» με τους κουραμπιέδες. Τιμή πώλησης 80 δραχμές το κιλό! Δηλαδή σημερινά 23 λεπτά… Κάντε όσους υπολογισμούς και αναγωγές θέλετε και σίγουρα θα καταλήξετε στο ίδιο θλιβερό συμπέρασμα. Σήμερα με αυτό το ποσό αγοράζουμε μόνο έναν κουραμπιέ! Η λέξη κουραμπιές προέρχεται από την τούρκικη kourabiye, που σημαίνει ξερό μπισκότο Σημείωση: η τιμή του εργαστηρίου σήμερα είναι 10-11 ευρώ το κιλό, ενώ και η τιμή πώλησης σε επώνυμα ζαχαροπλαστεία μπορεί να φτάσει ακόμα και τα 21 ευρώ! Γεγονός που καταγγέλθηκε από καταναλωτικές οργανώσεις ή σχολιάστηκε με χιούμορ στο διαδίκτυο.
Αστυνομικοί συνέλαβαν σήμερα έναν άνδρα σε κατάσταση μέθης ο οποίος διαπιστώθηκε ότι είχε στην κατοχή του πολλά όπλα, μέσα σε ένα ξενοδοχείο του Χιούστον που ετοιμάζεται να οργανώσει ένα μεγάλο πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν.
Οι αστυνομικές αρχές του Χιούστον εξήγησαν ότι προς το παρόν αγνοούν τις προθέσεις του υπόπτου, ο οποίος δεν είναι σε θέση να δώσει κατάθεση επειδή έχει καταναλώσει μεγάλη ποσότητα αλκοόλ.
Σύμφωνα με τον αξιωματικό Γκόρντον Μάκιντος, η αστυνομία κλήθηκε στο ξενοδοχείο Hyatt Regency, που στεγάζεται σε έναν ουρανοξύστη στο κέντρο του Χιούστον, λίγο μετά τα μεσάνυχτα του Σαββάτου προς την Κυριακή, γιατί στον χώρο κυκλοφορούσε έναν "μεθυσμένος και επιθετικός" άνδρας. Οι πρώτοι αστυνομικοί που έφτασαν στο ξενοδοχείο ζήτησαν ενισχύσεις καθώς ο ύποπτος αρνήθηκε να συνεργαστεί μαζί τους, εξήγησε ο Μάκιντος.
Όταν τελικά οι αστυνομικοί τον συνόδευσαν μέχρι το δωμάτιό του, ανακάλυψαν εκεί "πολλά όπλα". Τοπικά μέσα ενημέρωσης έκαναν λόγο για ένα ημιαυτόματο AR-15, ένα τουφέκι, ένα πιστόλι και μεγάλη ποσότητα πυρομαχικών.
Η σύλληψη αυτή ξύπνησε μνήμες από την επίθεση που διέπραξε στις 31 Οκτωβρίου στο Λας Βέγκας ένας 64χρονος συνταξιούχος ο οποίος σκότωσε 58 ανθρώπους και τραυμάτισε εκατοντάδες, πυροβολώντας τους από το παράθυρο του ξενοδοχείου του ενώ παρακολουθούσαν μια υπαίθρια συναυλία.
Προς το παρόν, ο ύποπτος του Χιούστον κατηγορείται μόνο για παράνομη οπλοκατοχή.
Παρά το συμβάν αυτό, το ρεβεγιόν στο ξενοδοχείο θα γίνει καονικά.
Σε πολλές αμερικανικές πόλεις έχουν ενισχυθεί τα μέτρα ασφαλείας ενόψει των εορτασμών της Πρωτοχρονιάς, ιδίως στη Νέα Υόρκη όπου εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αναμένεται να κατακλύσουν την Τάιμς Σκουέρ.
Οταν η Σοβιετική Ενωση πήρε για τα καλά την κάτω βόλτα καθ’ οδόν προς την τελική κατάρρευση του ’89, κάποιοι που αναθάρρησαν και... άρχισαν να επικρίνουν ανοιχτά το καθεστώς χαρακτηρίστηκαν ψυχολογικά διαταραγμένοι και κλείστηκαν σε ιδρύματα για τη σχετική θεραπεία. Αυτό το εξωφρενικό και απάνθρωπο μέτρο μπορεί να μας σοκάρει, αλλά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, αποτελεί πρόοδο. Γιατί αν έκαναν το ίδιο πριν μερικές δεκαετίες, είτε θα πήγαιναν στη Σιβηρία να σπάνε πέτρες ως αντικοινωνικά στοιχεία είτε θα τους φύτευσαν μια σφαίρα στο κεφάλι ως πράκτορες ξένων δυνάμεων που ήθελαν να ανατρέψουν το καθεστώς. Κατ’ αναλογία, θα χαρακτήριζα επίσης πρόοδο το γεγονός ότι όσοι τα βάζουν με την κυβέρνηση της Αριστεράς κυκλοφορούν ελεύθεροι, γράφουν και λένε ό,τι θέλουν. Το μόνο που υφίστανται είναι να στιγματίζονται ως βαποράκια της διαπλοκής. Για να προλάβω ενδεχόμενη παρανόηση, διευκρινίζω ότι η διαπλοκή ζει και βασιλεύει και ότι ορισμένοι δημοσιολογούντες εκτελούν διατεταγμένη από τα αφεντικά τους υπηρεσία (όπως επίσης στον Μεσοπόλεμο υπήρχαν όντως πράκτορες που θα έκαναν οτιδήποτε για να υπονομεύσουν το σοβιετικό καθεστώς). Το πρόβλημα όμως βρίσκεται αλλού. Και επί Στάλιν και επί Τσίπρα οι επικριτές της Αριστεράς δεν διαφωνούν απλώς, αλλά εξυπηρετούν σκοτεινά συμφέροντα. Φυσικά, ουδείς έχει τολμήσει να διατυπώσει δημόσια αυτή την μομφή. Αν όμως δούμε από κοντά την επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης, όλες σχεδόν οι απαντήσεις στην κριτική που δέχεται περιλαμβάνουν τη λέξη «διαπλοκή» ή κάποιο παράγωγό της. Κριτική του ΣΥΡΙΖΑ και διαπλοκή πάνε πακέτο. Ετσι δουλεύει η πειθώ σε κοινωνίες όπου η ελευθερία του λόγου δεν επιτρέπει σταλινικές λύσεις. Ας μην ξεχνάμε ότι η πιο αποτελεσματική προπαγάνδα δεν είναι αυτή που επιβάλλεται βίαια, αλλά εκείνη που υποβάλλεται έμμεσα, δημιουργώντας με τη συνεχή επανάλειψη αυτοματισμούς της σκέψης ή υπόγειους και μη ενσυνείδητους συνειρμούς που χειραγωγούν τις αντιδράσεις μας. Δηλαδή ανακαλύπτουμε και υιοθετούμε ως δική μας άποψη τη σύνδεση της διαπλοκής και της κριτικής κατά της κυβέρνησης, την οποία σύνδεση εμφυτεύει συστηματικά στο μυαλό μας το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου. Αυτό δεν κάνουν όλες οι κυβερνήσεις όταν στριμώχνονται; Στην προκειμένη περίπτωση όμως θα περίμενα κάτι διαφορετικό. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία σήμαινε μια βαθιά τομή, μια ανατροπή εκ θεμελίων –πρώτη φορά Αριστερά!– που υποτίθεται ότι θα εισήγε το ποιοτικά καλύτερο. Συνεπώς το εκτοξευόμενο προς την αντιπολίτευση «δεν δικαιούστε διά να ομιλείτε γιατί τα ίδια κάνατε» δεν ισχύει. Εκτός εάν ο Αλέξης Τσίπρας παραδεχθεί ότι οι αυταπάτες του δεν περιορίστηκαν στην υποτίμηση του δυσμενούς συσχετισμού δυνάμεων, αλλά περιλάμβαναν και την υπόσχεση ότι με την Αριστερά στην εξουσία θα απαλλαγούμε επιτέλους από κάποιες χρόνιες αμαρτίες των «αστικών» κομμάτων. Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση, πολύ πιο σημαντική, η οποία δεν ορίζεται εύκολα, ούτε επαληθεύεται, διότι πρόκειται για διάχυτη αίσθηση, ένα ύφος, μια αυθόρμητη αντίδραση. Εχοντας παίξει με μεγάλη επιτυχία μάλιστα τον ρόλο του επικριτή επί σαράντα χρόνια, η νικηφόρα Αριστερά αναγκάζεται τώρα, ως κυβέρνηση πλέον, να υποδυθεί έναν όχι απλώς διαφορετικό ρόλο αλλά ευθέως αντίστροφο. Εναν ρόλο που κανείς από τους κυβερνώντες δεν φαντάστηκε ποτέ ότι θα έπαιζε. Σήμερα η Αριστερά δεν ζητάει τον λόγο από τους άλλους – οφείλει να λογοδοτήσει στους άλλους για όσα κάνει ή δεν κάνει. Σήμερα δεν κρίνεται από τις υποσχέσεις της αλλά από το αν τις τηρεί ή όχι. Δεν ελέγχει, ελέγχεται. Κι αυτό ανέσυρε στην επιφάνεια κάτι γνωστό και ίσως αναμενόμενο αν θυμηθούμε τι συνέβη στη Σοβιετική Ενωση και τις σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, αλλά στα καθ’ ημάς πρωτόγνωρο: εννοώ ότι καλείται να διαχειριστεί ως κυβέρνηση την αμφισβήτηση και τη διαφωνία. Αν κρίνουμε από την πρόσφατη καταγγελία για το μέτωπο των κομμάτων της αντιπολίτευσης κατά της κυβέρνησης (άκουσον, άκουσον!) έχουν πολλά να μάθουν. Θα μπορούσαν να αναπτύξουν μια πιο πειστική επιχειρηματολογία, εμμένοντας στις θέσεις τους και ταυτόχρονα αναγνωρίζοντας το δικαίωμα στους άλλους να διαφωνούν, όχι υποχρεωτικά καθ’ υπαγόρευση του αφεντικού. Επέλεξαν όμως την αυταρχική λύση. Αντιγράφοντας ακόμα και λεκτικά το εύρημα του Ντόναλντ Τραμπ να χαρακτηρίζει fake news ό,τι δεν το συμφέρει, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προσπαθεί συστηματικά να υποβάλει την ιδέα ότι η όποια κριτική και αμφισβήτηση γίνεται εκ του πονηρού. Και για να μην παρεξηγηθώ επαναλαμβάνω: Ναι, υπάρχει διαπλοκή, ναι υπάρχουν fake news. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η κριτική στην κυβέρνηση είναι αποκλειστικά έργο της διαπλοκής... Γιώργος Γιαννουλόπουλος
