Όταν μια εταιρεία ευνοείται σκόπιμα, επειδή προφανώς δίνει και μιζάρες στους πολιτικούς, το κάνει για να αυξήσει τα μερίδια αγοράς της, να κάνει τζίρους δηλαδή μεγαλύτερους από πριν.

Όταν μια κυβέρνηση αυξάνει τη φαρμακευτική δαπάνη σε σύγκριση με μια άλλη κυβέρνηση που την μειώνει, μειώνοντας και τα κέρδη των φαρμακευτικών, ποια από τις δύο μπορεί να είναι «λαδωμένη»;

Δηλαδή, για να πούμε την αλήθεια όπως είναι. Αν ένας υπουργός Οικονομικών ή Υγείας αυξάνει τις δαπάνες για φάρμακα τότε θα πρέπει βεβαίως και να ελεγχθεί για να δούμε αν το έχει κάνει σκοπίμως, αν έχουν συγκεκριμένες εταιρείες ευνοηθεί από τις πράξεις και από τις υπογραφές του.

Αν ένας υπουργός μειώσει τις δαπάνες για το φάρμακο, κόψει δηλαδή τα χρυσά συμβόλαια και τους απίστευτους τζίρους των φαρμακευτικών τι θα πρέπει να γίνει; Μήπως να τον τιμούν και να τον βραβεύουν γιατί εξοικονομεί χρήματα του κοσμάκη χωρίς να πλήττεται το δίχτυ κοινωνικής προστασίας, χωρίς δηλαδή να στερείται τα φάρμακά του ο λαός;

Γι’ αυτό το λόγο η προανακριτική επιτροπή θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον και θα κρύβει μεγάλες εκπλήξεις. Διότι είναι άλλο να κάνεις «φροντιστήριο» στους ανώνυμους μάρτυρες για να λένε ότι εσύ θες, κι άλλο να βλέπει κάποιος την αλήθεια κατάμουτρα.

Κι εξηγούμαστε με αριθμούς.

Η φαρμακευτική δαπάνη ξεκίνησε το 2000 με ένα ποσό της τάξης του 1,275 δισ. ευρώ για να φτάσει στο ποσό – ρεκόρ των περίπου 5,2 δις. το 2010. Προφανώς και δεν αρρώστησαν μαζικά όλοι οι Έλληνες. Κάποιο άλλο λάκκο έχει η φάβα κι ας σκεφτούμε τα παραπάνω.

Και συνεχίζουμε:

Το 2010 η φαρμακευτική δαπάνη είναι εκεί κοντά στα 5 δισ. ευρώ, το 2011 στα 3,750, το 2012 έπεσε στα 2,845 δισ. ευρώ, το 2013 στα 2.371 δισ. ευρώ, το 2014 στα 2,019 δισ. ευρώ ενώ από το 2015 και μετά έχει σταθεροποιηθεί κοντά στα 2 δισ.

Χαρακτηριστικά το 2015 περιορίσθηκε στα 2 δισ. ευρώ, ενώ τις χρονιές 2016, 2017 αλλά και 2018 κυμαίνεται ακόμα πιο χαμηλά στα 1,945 δισ. ευρώ, καθώς και τη φετινή χρονιά ο προϋπολογισμός έχει προσδιορισθεί στα ίδια επίπεδα.

Ας θυμηθούμε και τους υπουργούς που ήταν την περίοδο που εξετάζουμε στο υπουργείο Υγείας. Κι ας σκεφτούμε βεβαίως ότι από το 2010 ξεκίνησε η κρίση και οι περικοπές στη φαρμακευτική δαπάνη εξ ανάγκης. Χωρίς να πάθει κανείς τίποτε, απλά τέλειωσε το πάρτι και σταμάτησαν να… τρώνε κόσμο τα πιράνχας της υγείας που έλεγε κάποτε και ο Αλέκος Παπαδόπουλος.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1) Νικήτας Κακλαμάνης: 10 Μαρτίου 2004- 15 Φεβρουαρίου 2006 (Κυβέρνηση Κ.Καραμανλή 2004)

2) Δημήτρης Αβραμόπουλος: 15 Φεβρουαρίου 2006- 7 Οκτωβρίου 2009 (Κυβέρνηση Κ.Καραμανλή 2004 και 2007)

3) Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου: 7 Οκτωβρίου 2009- 7 Σεπτεμβρίου 2010 (Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου 2009)

4) Ανδρέας Λοβέρδος: 7 Σεπτεμβρίου 2010 -17 Μαΐου 2012 (κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου 2009 και Λουκά Παπαδήμου 2011)

5) Χρήστος Κίττας: 17 Μαΐου 2012- 21 Ιουνίου 2012 (Υπηρεσιακή κυβέρνηση Π.Πικραμμένου 2012)

6) Ανδρέας Λυκουρέντζος: 21 Ιουνίου 2012 – 25 Ιουνίου 2013 (Κυβέρνηση Αν.Σαμαρά 2012)11)Σπυρίδων-Άδωνις Γεωργιάδης: 25 Ιουνίου 2013- 9 Ιουνίου 2014 (Κυβέρνηση Αν. Σαμαρά 2012)

7) Μάκης Βορίδης: 10 Ιουνίου 2014- 27 Ιανουαρίου 2015 (Κυβέρνηση Αν.Σαμαρά 2012)

8) Ανδρέας Ξανθός και Παύλος Πολάκης (Κυβέρνηση Τσίπρα)

Όσοι μπορούν να δουν τα νούμερα, ας ρίξουν μια ματιά και στα μερίδια αγοράς της Novartis. Πότε μειώθηκαν, πότε η εταιρεία άρχισε να κλονίζεται. Τα συμπεράσματα δικά σας, όμως, θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε π.χ. γιατί μπήκαν την… τελευταία στιγμή στη δικογραφία τα ονόματα του Σαμαρά και του Στουρνάρα που ήταν αυτοί που άρχισαν να κόβουν από παντού προκαλώντας ζημιά στις φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες σύμφωνα με το Μαξίμου τους δωροδόκησαν.

Και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν υπάρχουν υπογραφές για λεφτά που δόθηκαν στις εταιρείες, για συμψηφισμούς που έγιναν ή για περίεργες εκταμιεύσεις. Να δούμε ποιοι τις έκαναν και ο κάθε κατεργάρης να πάει στο… εδώλιό του.