Πολεμική Αεροπορία: Έτσι γύρισε το “παιχνίδι” στο Αιγαίο με την τουρκική…

Από τη δεκαετία του 1960 μέχρι και σήμερα, ένα από τα μέσα που η Τουρκία χρησιμοποιεί για να προωθήσει την πολιτική αναθεωρητισμού της στο Αιγαίο είναι και η πολεμική της αεροπορία. Από την πλευρά της, η Ελλάδα εμποδίζει αποτελεσματικά τους σχεδιασμούς της γείτονος διαθέτοντας ισχυρές και σύγχρονες αεροπορικές δυνάμεις. Έτσι, η εναέρια κυριαρχία πάνω από το Αιγαίο ανήκει στην Ελλάδα παρά τις προσπάθειες που καταβάλει η Τουρκία.

Γράφει ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΑΓΟΣ




Καθώς τα μαχητικά αεροσκάφη αποτελούν την αιχμή του δόρατος κάθε πολεμικής αεροπορίας θα ήταν χρήσιμο να δούμε πως διαμορφώθηκε τις τελευταίες έξι δεκαετίες η ισορροπία στη δύναμη μαχητικών Ελλάδας-Τουρκίας. Ο περιορισμένος χώρος δεν επιτρέπει την παράθεση αναλυτικών αριθμών μαχητικών αλλά το γενικό πλαίσιο αυτής της “σχέσης” μεταξύ των δύο αεροποριών.

Το 1952 η Ελλάδα και η Τουρκία εισήλθαν στο ΝΑΤΟ και ξεκίνησε ο εξοπλισμός τους με σύγχρονα οπλικά συστήματα κυρίως από τις ΗΠΑ. Τρία χρόνια αργότερα η Ελλάδα διέθετε περίπου 200 μαχητικά αεριωθούμενα ενώ η Τουρκία σχεδόν τριπλάσιο αριθμό. Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’50, οι πολεμικές αεροπορίες των δύο χωρών ενισχύονταν με μαχητικά (κυρίως F-84G, F-84E και F-86) που παραχωρούσαν άλλα μέλη του ΝΑΤΟ.



Το 1964, στη διάρκεια ελληνοτουρκικής κρίσης με αφορμή την Κύπρο, τουρκικά μαχητικά βομβάρδισαν θέσεις Ελληνοκυπρίων καθώς και την ελληνική ακταιωρό “Φαέθων” με πολλά θύματα. Τα γεγονότα αυτά έδειξαν καθαρά ότι ο κίνδυνος για την Ελλάδα δεν προερχόταν τόσο από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, όσο από τη “σύμμαχο” Τουρκία. Μάλιστα, η δράση της τουρκικής αεροπορίας στην Κύπρο εγκαινίαζε τη χρήση της ως εργαλείο άσκησης πολιτικής από μέρους της Τουρκίας.

Δεκαετία 1960: Οι Τούρκοι έχουν το πάνω χέρι

Η απειλή γινόταν ακόμη πιο σοβαρή καθώς η Τουρκία, διέθετε ήδη από το 1963, τα πρώτα αεροσκάφη της δεύτερης φάσης της 1ης γενιάς μαχητικών που έπιαναν ταχύτητες 2 mach, δηλαδή τα πρώτα υπερηχητικά (τύπων F-104G και F5), κάτι που δεν ίσχυε για την Ελλάδα. Τα συγκεκριμένα μαχητικά μπορεί να μη χρησιμοποιήθηκαν εναντίον της Κύπρου το 1964, αλλά αύξαναν κατακόρυφα την απειλή εναντίον της Μεγαλονήσου και της Ελλάδας. Η προμήθεια της Τουρκίας με υπερηχητικά και άλλα μαχητικά (κυρίως F-100) συνεχίστηκε αδιάκοπα και το δεύτερο μισό το ’60.

Οι ελληνοτουρκικές κρίσεις της δεκαετίας του 1960 κατέδειξαν ότι η ελληνική αεροπορία δεν ήταν σε θέση να επιχειρήσει στην Κύπρο, αλλά και ότι στην περίπτωση σύρραξης στο Αιγαίο, η τουρκική αεροπορία θα είχε το πάνω χέρι. Στο πλαίσιο αυτό, το 1964 έχουμε την πρώτη σοβαρή αναβάθμιση της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας (τότε ΕΒΑ) από τις αρχές του ’50 με την παραλαβή των πρώτων υπερηχητικών μαχητικών αεροσκαφών της, τύπου F-104G (το 1965 παρελήφθησαν και F-5A).



Όμως, οι Τούρκοι συνέχιζαν να υπερτερούν όσον αφορά τα μαχητικά αεροσκάφη. Μία λύση που προτάθηκε για την ελληνική αεροπορία ήταν η απόκτηση μαχητικών δεύτερης γενιάς που η τουρκική αεροπορία δεν διέθετε τότε. Τα μαχητικά αυτά προσέφεραν πολύ μεγαλύτερες επιχειρησιακές δυνατότητες σε σχέση με τα παλαιότερα μαχητικά, ακόμη και από τα υπερηχητικά που είχε μόλις αποκτήσει η Τουρκία.

Έτσι, το 1965, έγινε κρούση από ελληνικής πλευράς στις ΗΠΑ για την απόκτηση υπερσύγχρονων μαχητικών McDonnell Douglas F-4E Phantom II. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΥΡΗ ΠΗΓΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΙΚΑΡΩΝ