Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ - 62 χρόνια παρανομία και βίας στην Μέση Ανατολή

Στις 14 Μαΐου 1948 ο ΟΗΕ διχοτόμησε την Παλαιστίνη και όρισε τα όρια του κράτους του Ισραήλ και τον επόμενο χρόνο το έκανε μέλος του. Ένα καινούργιο κράτος είχε σχηματισθεί εξ αιτίας ενός μύθου, χωρίς να υπάρχει κάποιος ιστορικός λόγος. Οι Εβραίοι έχουν τόση σχέση με την γη της Παλαιστίνης, όση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Δεν κατάγονται από εκεί. Ήταν ανέκαθεν έποικοι αυτής της γης. Αυτό γράφει και το ιερό τους βιβλίο η Παλαιά Διαθήκη: "Θάρα εγέννησε τον Αβράμ και τον Ναχώρ και τον Αρράν, και Αρράν εγέννησε Λωτ. Και απέθανεν Αρράν ενώπιον Θάρα του πατρός αυτού εν τη γη, η εγεννήθη, εν τη χώρα των Χαλδαίων" ( Γένεσις, ΙΑ΄, 27- 28, από την Αγία Γραφή, έκδοσης θεολόγων η "Ζωή", εγκεκριμένης από την Διαρκή Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, από την 1η Ιουνίου 1928). Δηλαδή ο γενάρχης των Εβραίων Αβράμ γεννήθηκε στη Χαλδαία. Εκεί κατέφυγε ο γενάρχης των Σημιτών μετά την αποτυχία ανέγερσης του πύργου Βαβέλ.

Μέχρι την αναφορά στη γη των Χαλδαίων δεν γίνεται αναφορά σε άλλη χώρα, πράγμα που σημαίνει ότι εκεί κατέφυγε ο Σημ και εξ αυτού εκεί σχηματίσθηκε το γεννεαλογικό δέντρο των Εβραίων. Η σχέση Εβραίων και Παλαιστίνης αρχίζει έτσι: "Και έλαβε Θάρα τον Αβράμ υιόν αυτού και τον Λωτ υιόν Αρράν, υιόν του υιού αυτού, και την Σάραν την νύμφη αυτού, γυναίκα Αβράμ του υιού αυτού, και εξήγαγεν αυτούς εκ της χώρας των Χαλδαίων πορευθήναι εις γην Χαναάν και ήλθον έως Χαρράν και κατώκησεν εκεί. Και εγένοντο πάσαι αι ημέραι Θάρα εν γη Χαρράν διακόσια πέντε έτη, και απέθανε Θάρα εν Χαρράν" (Γένεσις, ΙΑ΄, 31, 32). Νομαδική η οικογένεια του Θάρα μετακινείτο από τόπο σε τόπο.

Κάπου άκουσε ότι η γη Χαναάν ήταν πλούσια σε βοσκήματα και τράβηξε κατά κει. Όμως ο καλός Θεός των Εβραίων σαν παντογνώστης γνώριζε την επιθυμία του πιστού Αβράμ: "Και είπε Κύριος τω Αβράμ? έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου και εκ του οίκου του πατρός σου και δεύρο εις την γην, ην αν σοι δείξω" (Γένεσις, ΙΒ΄,1). Αυτή την γη του την έταξε με τα πιο κάτω λόγια: «Και στήσω την διαθήκην μου ανά μέσον σου και ανά μέσον του σπέρματός σου μετά σε, εις τας γενεάς αυτών, εις διαθήκην αιώνιον, είναί σου Θεός και του σπέρματος μετά σε. Και δώσω σοι και τω σπέρματί σου μετά σε την γην, ην παροικείς, πάσαν γην Χαναάν, εις κατάσχεσιν αιώνιον και αυτοίς εις Θεόν" (Γένεσις, ΙΖ΄, 7, 8).

Το 252 πΧ ο Πτολεμαίος ο Φιλάδελφος έδωσε εντολή να "μεταφραστούν" από τους Εβδομήκοντα θρύλοι και μύθοι της Παλαιστίνης. Ο λόγος ήταν προφανής, ήθελε δικοί του υπήκοοι να έχουν δικαιώματα επί μιας χώρας που διεκδικούσαν οι αντίπαλοί του Σελευκίδες. Παρά την έξοδο από την Αίγυπτο, η πολυπληθέστερη εβραϊκή κοινότητα ήταν στην Αλεξάνδρεια. Άλλωστε η διασπορά των Ιουδαίων δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο ούτε συνέβηκε για πρώτη φορά μετά την ισοπέδωση της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο. Στο βιβλίο της Εσθήρ γράφεται ότι οι Εβραίοι ήταν διασκορπισμένοι από την Αιθιοπία έως την Ινδική. Τα θρυλούμενα και ιστορούμενα στην Παλαιά Διαθήκη περί υπάρξεως εβραϊκού βασιλείου στην Παλαιστίνη απέχουν πολύ από την ιστορική αλήθεια, αφού σε καμμιά από τις ιστορίες των γύρω λαών δεν γίνεται αναφορά σ' εβραϊκό λαό, μέχρι το 252 πΧ. Αντίθετα ιστορικά η Παλαιστίνη ήταν πάντα μια περιοχή υπό κατοχή, είτε από τους Έλληνες είτε από του Ασσύριους είτε από τους Βαβυλώνιους είτε από τους Αιγύπτιους. Από το 70 μΧ που οι Εβραίοι εκδιώχθηκαν από τον Τίτο, δεν νοστάλγησαν να ιδρύσουν μια νέα πατρίδα και πάλι στην Παλαιστίνη. Άλλωστε όλοι οι θρύλοι μιλούσαν ότι η Παλαιστίνη θα γίνει και πάλι η πατρίδα τους μετά την εμφάνιση του Μεσσία του Ισραήλ, που την παραχωρούσε ξανά στον εκλεκτό λαό του με μια νέα διαθήκη. Μετά την Γαλλική Επανάσταση και την θέσπιση του Ναπολεόντειου Κώδικα ( Αστικό Δίκαιο- 1804) αποκαταστάθηκαν τα πολιτικά δικαιώματα των Εβραίων πολιτών, που τα είχε στερήσει η θρησκευτική μισαλλοδοξία. Είναι χαρακτηριστικό ένα λαϊκό επτανησιακό τραγούδι που αναφέρει ότι τώρα με το Ναπολέοντα τους Εβραίους δεν θα τους κυνηγά κανείς. Η επιρροή της ναπολεόντειας νομοθεσίας και στ' άλλα ευρωπαϊκά κράτη προσανατόλισε τις ευρωπαϊκές εβραϊκές κοινότητες στην αφομοίωση. Είναι γνωστό το κήρυγμα του Γερμανού ραββίνου που καλούσε τους Εβραίους να δοξολογούν την χώρα που τα παιδιά τους πρωταντίκρυσαν το πρώτο φως της ημέρας. Στα μισά του 19ου αιώνα στην Παλαιστίνη, μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ζούσαν 20. 000 Εβραίοι, 60. 000 χριστιανοί και 500. 000 Άραβες μουσουλμάνοι. Ζούσαν ειρηνικά μεταξύ τους και εκτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα σε μια περιοχή ιερή και για τις τρεις θρησκείες (Ισλάμ, Ιουδαϊσμό και Χριστιανισμό).

Οι πρώτες κινήσεις για την εποίκιση της Παλαιστίνης από τους Εβραίους εμφανίζεται μετά το 1856, κυρίως μεταξύ των Εβραίων της Ρωσίας και ταυτόχρονα με την εξάπλωση του σοσιαλισμού. Δεν είναι ένα θρησκευτικό κίνημα, αλλά οι νέοι σιωνιστές στηρίζονται στα ιστορικά γεγονότα. Μη έχοντας όμως θρησκευτικό χαρακτήρα ο νέος σιωνισμός δεν είχε απήχηση στις εβραϊκές κοινότητες. Αντίθετα βρήκε πρόθυμους οπαδούς ανάμεσα στα μέλη των επαναστατικών οργανώσεων και ήταν ένα μέσο διαφυγής κι αναζήτησης καταφυγίου από τους διωγμούς που ακολούθησαν, ιδιαίτερα μετά την δολοφονία του τσάρου Αλέξανδρου Β΄ το 1881. Οι αναφορές της μυστικής ρωσικής αστυνομίας, όπως και οι πολιτικοί, κατηγορούσαν τους Εβραίους ότι έπαιζαν ηγετικό ρόλο στις επαναστατικές οργανώσεις (σοσιαλιστικές κυρίως). Μάλλον δεν είχαν άδικο, αφού είναι πλέον γνωστός ο ρόλος των Εβραίων στο μπολσεβίκικο πραξικόπημα και την κατάληψη της εξουσίας. Ο διάδοχός του δολοφονημένου τσάρου Αλάξανδρος Γ΄ εξαπέλυσε διωγμούς εναντίον των Εβραίων. Οι περισσότεροι φυγάδες κατέφυγαν στις ΗΠΑ. Λίγοι απ' αυτούς, μέλη της εθνικιστικής οργάνωσης "Εραστές της Σιών" έφθασαν στην Παλαιστίνη. Στο πλευρό τους στάθηκε ο τραπεζίτης Ρότσιλντ, που τους βοήθησε ν' αγοράσουν γη, ίδρυσε αμπελώνες και αγροκτήματα κι έστειλε γεωπόνους κι άλλους ειδικούς για να τους βοηθήσουν στο σχεδιασμό του εποικισμού της Παλαιστίνης. Τότε εμφανίστηκε ο Τέοντορ Χερτσλ. Ήταν ένας αποτυχημένος θεατρικός Ούγγρος συγγραφέας που ζούσε στη Βιέννη. Σαν ανταποκριτής βιεννέζικης εφημερίδας παρακολούθησε τη δίκη του Ντρέιφους το 1894. Τότε, όπως ο ίδιος ισχυρίστηκε, του γεννήθηκε η ιδέα για την δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Την υπόθεση την θεώρησε επείγουσα, αλλά οπαδούς βρήκε μόνον στους Εβραίους της Ανατολικής Ευρωπής (Ασκεναζίμ). Μετά από τρία χρόνια, το 1897, με 200 φίλους του κι αντιπροσώπους από την Ανατολική Ευρώπη πραγματοποίησαν το πρώτο σιωνιστικό συνέδριο στη Βασιλεία της Ελβετίας, όπου τέθηκαν οι βάσεις του πολιτικού σιωνισμού. Ακολούθησαν ακόμα δύο συνέδρια το 1898 και 1899. Το πρώτο κύμα Εβραίων που έφθασε στην Παλαιστίνη θορύβησε την Υψηλή Πύλη κι ο σουλτάνος Αβγούλ Χαμίτ Γ΄ έβγαλε φιρμάνι που απαγόρευε την εβραϊκή μετανάστευση στην Παλαιστίνη, διάταγμα που ατόνησε κάτω από τις πιέσεις της αγγλικής διπλωματίας. Ο Χερτσλ στις αρχές του 20ου αιώνα επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη με σκοπό να προσφέρει ένα τεράστιο ποσό, που είχε συγκεντρώσει, για να πετύχει εκμίσθωση της Παλαιστίνης στους Εβραίους, κατά το πρότυπο της εκμίσθωσης της Κύπρου στους Βρετανούς. Η προτάση απορρίφθηκε. Επείδη φάνταζε πολύ δύσκολος ο ελεύθερος εποικισμός της Παλαιστίνης από Εβραίους, ο Χερτσλ πρότεινε να ιδρύσουν το κράτος του οι Εβραίοι στην Ουγκάντα, με απώτερο σκοπό και με τη βοήθεια της Βρετανίας να μεταφερθεί στην Παλαιστίνη. Στο σχέδιο αυτό αντιτάχθηκε ο Χάιμ Βάισμαν, ο πρώτος πρόεδρος της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης από το 1920 και ο πρώτος πρόεδρος του Ισραήλ το 1948. Οι Βρετανοί δεν περίμεναν βέβαια τον Χερτσλ να τους πείσει να βοηθήσουν τον εποικισμό της Παλαιστίνης. Από δεκαετίες πριν, το έδαφος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας φιλοξενούσε ξένες οργανώσεις, που με το θρησκευτικό χαρακτήρα τους ήταν έτοιμες να εκμεταλλευτούν πολιτικά τον διαφαινόμενο διαμελισμό της. Ιδιαίτερα μετά την εμφάνιση στο προσκήνιο της Γερμανίας, που συμμαχώντας με τον σουλτάνο είχε γεμίσει την αυτοκρατορία με γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις και αξιωματικούς επικεφαλής τουρκικών σωμάτων. Η κατάσταση στην Παλαιστίνη άλλαξε δραματικά μετά την επικρατήση των ντονμέδων (εξισλαμισθέντων Εβραίων) Νεοτούρκων το 1908. Ο Βλάντιμιρ, που πήρε το εβραϊκό όνομα Ζεέβ, Γιαμποτίνσκυ, Εβραίος που είχε γεννηθεί στην Οδησσό και είχε γίνει σιωνιστής από το 1903, εγκαταστάθηκε το 1909 στην Κωνσταντινούπολη κι εργάστηκε από την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας για τον εποικισμό της Παλαιστίνης από τους Εβραίους. Στην πολυπληθέστερη εβραϊκή κοινότητα της αυτοκρατορίας, τη Θεσσαλονίκη, ο σοσιαλιστής Βουλγαρο- εβραίος Αβραάμ Μπεναρόγια, οργάνωσε στην πόλη το 1911 ομιλία των σοσιαλιστών Δαυίδ Μπεν Γκουριόν και Γιτζάκ (Σμίλσεβιτς) Μπεν Τσβι, όπου έγινε και έρανος υπέρ του εποικισμού της Παλαιστίνης. Ο Τζαμάλ πασάς που ήταν διοικητής της Παλαιστίνης, ενώ έδειχνε σκληρότητα απέναντι στους Άραβες, ήταν παραπάνω από φιλικός προς τους Εβραίους, ίσως εξ αιτίας της Εβραίας γυναίκας του. Δεν πείραξε ούτε τον Ααρών Άρονσον, που είχε σχηματίσει μία από τις πιο δραστήριες φιλοβρετανικές σιωνιστικές οργανώσεις.

Με την είσοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο πλευρό των δυνάμεων του Άξονα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αρχίζουν οι διπλωματικές διαβουλεύσεις για την τύχη της Μ. Ανατολής. Οι Γάλλοι και οι Βρετανοί μοιράζουν την επιρροή τους, αφήνωντας στην άκρη την Ρωσία, γνωρίζοντας ίσως το τι την περίμενε. Εξ άλλου με θαυμαστή ευκολία έκαναν γραπτή συμγωνία μαζύ της ότι η Κωνσταντινούπολη θα γίνει ρωσική και θα έχει τον έλεγχο των Στενών. Οι Βρετανοί έχοντας καταλάβει ήδη την Αίγυπτο αναζητούν συμμάχους στη Μ. Ανατολή. Την δουλειά αναλαμβάνει ο θρύλος του πολέμου Τ. Ε. Λώρενς. Ο Λώρενς ήλθε σ' επαφή με την ισχυρή οικογένεια των Χασεμιτών Αράβων, που θεωρούνται απόγονοι του Μωάμεθ. Η αντιαραβική πολιτική των Νεότουρκων έχει δημιουργήσει ένα ισχυρό αντιτουρκικό ρεύμα μεταξύ των παραδοσιακών σεΐχηδων της περιοχής, ιδιαίτερα μετά την απόπειρα καθαίρεσης του Σαρίφ Χουσάιν (ή Χουσεΐν όπως επικράτησε να λέγεται σε μας) επιτρόπου της Μέκκας και της Μεδίνας. Το 1915 ο Λώρενς πλησίασε τον Σαρίφ, που έλαβε διαβεβαιώσεις από τον διοικητή της Αιγύπτου Μακ Μαόν ότι θα παραχωρηθεί στους Χασεμίτες το δικαίωμα να σχηματίσουν ένα βασίλειο που περιλάμβανε σχεδόν όλη την Εγγύς Ανατολή και φυσικά την Παλαιστίνη. Έτσι μετά από ανταλλαγή επιστολών στις αρχές του 1916 μεταξύ Μακ Μαόν και Χουσάιν, οι Χασεμίτες ηγήθηκαν της αραβικής εξέγερσης εναντίον των Οθωμανών. Οι Βρετανοί δεν είχαν όμως καμμία όρεξη να τηρήσουν την συμφωνία τους με τους Άραβες. Έτσι το 1917, ενώ η πλάστιγγα του πολέμου έχει γείρει προς τη μεριά της ΑΝΤΑΝΤ, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Ντέιβιντ Μπάλφουρ διακήρυξε το δικαίωμα των Εβραίων ν' αποκτήσουν ανεξάρτητο κράτος στην Παλαιστίνη. Τον Μπάλφουρ ακολούθησε η κυβέρνηση Ελ. Βενιζέλου, πράγμα που υποχρέωσε τον σιωνιστή βουλευτή Θεσσαλονίκης Μ. Κοφφινά να ευχαριστήσει από του βήματος της Βουλής τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών. Δηλαδή ο Βενιζέλος που αρνήθηκε στους Πόντιους και τους Βορειο- Ηπειρώτες το δικαίωμα σχηματισμού των δικών τους ανεξαρτήτων κρατών και τους πολέμησε, αμέσως μετά τον Μπάλφουρ έσπευσε κι αυτός να διακηρύξει το δικαίωμα να δημιουργήσουν το δικό τους κράτος στην Παλαιστίνη ( μια καλή παρουσίαση της τότε ελληνικής πολιτικής κάνει ο Γ. Αϋφαντής στον Ε΄ τόμο του έργου του "Ανθρωπος και Επιστήμη").

Η κατάσταση αλλάζει δραματικά μετά τις 24 Ιουλίου 1922, όταν η ΚΤΕ παραχωρεί εντολή διοίκησης της Παλαιστίνης στην Βρετανία. Ο εποικισμός των Εβραίων αυξάνεται με την ανοχή των Βρετανών. Σε απογραφή του 1906 στην Παλαιστίνη ζούσαν 700. 000 Άραβες και 55.000 Εβραίοι. Την περίοδο της απογραφής έχουμε και τις πρώτες συγκρούσεις Αράβων και Εβραίων εποίκων. Όμως η εποίκηση δεν σταματά και σ' αυτό έχουν μεγάλη ευθύνη οι Άραβες προύχοντες. Μη έχοντας εθνική συνείδηση, όταν εύρισκαν καλές τιμές πουλούσαν στους Εβραίους τα μεγάλα τσιφλίκια τους. Αμέσως οι εβραϊκές μπουλντόζες άρχιζαν το έργο της ισοπέδωσης και οι νέοι κύριοι της γης εκδίωκαν τους παλαιούς ακτήμονες. Σιγα σιγά οι Εβραίοι σχηματίζουν τους πρώτους αστικούς οικισμούς παράλληλα με τους αγροτικούς. Κτίζεται πρώτη η πόλη του Τελ Αβίβ. Έχοντας αυστηρό εθνικιστικό προσανατολισμό οι Εβραίοι προχωρούν μεθοδικά προς την δημιουργία του Ισραήλ. Σε αντίθεση η θολή εθνικιστική αραβική ιδεολογία αναλώνεται στον αγώνα επικράτησης των διαφόρων οικογενειών. Η Βρετανία εκμεταλλεύεται αυτή την κατάσταση. Από την μια αναγνωρίζει το νέο καθεστώς στη Σαουδική Αραβία, τον Δεκέμβριο του 1925, που είχε καταλάβει ο Ιμπν Σαούντ, αντίπαλος των Χασεμιτών, που καταλαμβάνει την Μέκκα και την Τζέντα. Από την άλλη αναγνώρισε, τον Φεβρουάριο του 1928 την ανεξαρτησία της Υπεριορδανίας, που περιλαμβάνει και μέρος της Παλαιστίνης στην Ανατολική και Δυτική όχθη του Ιορδάνη, παρά τις διαμαρτυρίες των σιωνιστών. Οι αραβικές εξεγέρσεις όμως δεν έχουν εθνικό χαρακτήρα, που δυστυχώς ο αγώνας τους τον απέκτησε μετά τον πόλεμο του 1967. Περισσότερο έχουν κοινωνικό χαρακτήρα, γιατί η επέκταση της εβραϊκής γης τους στερεί τα μέσα διαβίωσης. Αλλά οι Βρετανοί έχουν αποφασίσει την φιλοεβραϊκή πολιτική τους. Έτσι τα βρετανικά στρατεύματα στρέφονται εναντίον των Αράβων που έχουν εξεγερθεί εναντίον των Εβραίων. Το 1930 ο Βρετανός πρωθυπουργός παρουσίασε ένα σχέδιο που προβλέπει τον διαχωρισμό του εδάφους της Παλαιστίνης σε αραβικό και εβραϊκό και ταυτόχρονα την επιστροφή 10. 000 αραβικών οικογενειών που έχασαν γη και δουλειά από την αγορά της περιουσίας τους από τους Εβραίους. Η θέση των Αράβων όχι μόνον δεν βελτιώθηκε παρά τις διακηρύξεις, αλλά απεναντίας επιδεινώθηκε από την αγγλική πολιτική. Την φιλοεβραϊκή πολιτική του πρώτου βρετανού αρμοστή της Παλαιστινής Σάμουελ Σερ Χέρμπετ διαδέχθηκε το 1936 ο αξιωματούχος Ορντ Γουϊνγκέιτ, που βοήθησε τους σιωνιστές να σχηματίσουν τον πρώτο ανεξάρτητο εβραϊκό θύλακα στην Παλαιστίνη και ν' αναπτύξουν επιθετικές κι αμυντικές στρατηγικές, ώστε να πετύχουν τον στόχο τους. Στον μεγάλο αραβικό ξεσηκωμό το 1936 γι' άλλη μια φορά οι Άραβες βρήκαν απέναντί τους τα βρετανικά στρατεύματα που τους αποδεκάτισαν σε συνεργασία με τους σιωνιστές. Το ίδιο συνέβηκε και το 1928. Το 1929 συγκαλείται σύσκεψη Αράβων, Εβραίων, Βρετανών και Αμερικανών, για να καθοριστεί το μέλλον της Παλαιστίνης. Στο σχέδιο που κατατέθηκε από τους Βρετανούς προβλέποταν η δημιουργία νομοθετικού σώματος αποτελούμενο από 70 Άραβες και 30 Εβραίους. Η Παλαιστίνη θα χωρίζοταν σε τρείς ζώνες. Στην πρώτη οι Εβραίοι θα είχαν απεριόριστη άδεια αγοράς γης. Στη δεύτερη θα μπορούσαν ν' αγοράζουν γη που θα κοθορίζονταν με νόμο και στην Τρίτη η αγορά γης από Εβραίους θα ήταν απαγορευμένη. Το σχέδιο αυτό, ενώ κατ' αρχήν έγινε δεκτό από τους Άραβες που χρειάστηκαν δύο ημέρες να συμφωνήσουν σ' ενιαία γραμμή, απορρίφθηκε από τους σιωνιστές που με την βρετανική αρωγή είχαν γίνει πλέον αδιάλλακτοι. Έτσι το 1937 η Βρετανία αποφασίζει ότι η Παλαιστίνη πρέπει να διχοτομηθεί. Τελευταία πράξη, πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν η έκδοση μίας νέας Λευκής Βίβλου για την Παλαιστίνη, που επαναλάμβανε την συμφωνία του 1929, δηλαδή τον περιορισμό της εβραικής μετανάστευσης και την αγορά γης από τους σιωνιστές.

Η έκρηξη του δεύτερου μεγάλου πολέμου έφερε τους σιωνιστές ακόμα πιο κοντά στη Βρετανία. Οι Εβραίοι στρατεύτηκαν στα βρετανικά σώματα. Έτσι από την μια απέκτησαν στρατιωτική εμπειρία και πολέμησαν εναντίον των Αράβων που είχαν δείξει φιλικές διαθέσεις απέναντι στον Άξονα, στην αγωνία τους να βρουν συμμάχους εναντίον της σιωνιστικής και βρετανικής συνεργασίας. Το καθεστώς του Ιράκ είχε επιτρέψει την εγκατάσταση Γερμανών αξιωματικών στο έδαφός του, πράγμα που προκάλεσε μεγάλη συμμαχική επίθεση το 1941. Στο τέλος του πολέμου η μόνη διπλωματική βάση που υπήρχε ήταν η Λευκή Βίβλος του 1939. Ενώ όμως οι Άραβες επιζητούσαν την δημιουργία ανεξάρτητου αραβικού παλαιστινιακού κράτους, οι Χασεμίτες της Υπεριορδανίας πρότειναν στους Εβραίους να μοιραστούν την Παλαιστίνη. Αλλά οι Εβραίοι είχαν αποκτήσει πια την αμερικανική υποστήριξη. Οι Αμερικανοί έχουν ήδη πετύχει την διείσδυση στην Μ. Ανατολή από την συμφωνία, πριν από τον πόλεμο, με τη Σαουδική Αραβία για την έρευνα νέων πηγών πετρελαίου. Σε μια μυστική συνάντηση το 1942 οι σιωνιστές είχαν εκφράσει την απόφασή τους να επεκταθούν σ' όλο το έδαφος της Παλαιστίνης που περιλάμβανε το καθεστώς της Εντολής. Με τις νέες πλάτες, τις αμερικανικές, οι σιωνιστές στράφηκαν κι εναντίον των Βρετανών, που επιθυμούσαν τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης. Το 1946 άρχισαν οι τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον βρετανικών στόχων με αποκορύφωμα την ανατίναξη του ξενοδοχείου "Βασιλιάς Δαυίδ", όπου έδρευε το βρετανικό αρχηγείο. Οι Βρετανοί είχαν αναγκαστεί να διατηρούν περισσότερες δυνάμεις στην Παλαιστίνη από την Ινδία που βρίσκοταν σε αναταραχή. Τότε επενέβησαν οι ΗΠΑ. Απαίτησαν την εξόφληση των δανείων πολέμου από την Βρετανία και προκάλεσαν οικονομική κρίση στο Λονδίνο. Έτσι με την συνδρομή και της τότε ΕΣΣΔ το Παλαιστινιακό έφθασε το 1947 στο νεοσύστατο ΟΗΕ, που αποφάσισε κάτω από την πίεση των δύο υπερδυνάμεων την δημιουργία ανεξάρτητου εβραϊκού κράτους. Αυτό ήταν η αρχή της αραβικής σφαγής κι εκπατρισμού των Παλαιστινίων. Μέχρι την επίσημη αναγνώριση του Ισραήλ από τον ΟΗΕ το 1948 έχουν αφανιστεί 50 παλαιστινιακά χωριά και το τέλος του αραβοϊσραηλινού πολέμου το 1949 βρίσκει 370 χωριά καταστρεμένα και 750. 000 Παλαιστίνιους στην εξορία. Από τότε πολιτική του Ισραήλ ήταν η καταστροφή των Παλαιστινιακών χωριών και η εκδίωξη των Παλαιστινίων, παρά τις καταδικαστικές αποφάσεις του ΟΗΕ χάρη στην στήριξη των Αμερικανών. Ενώ οι πρόσφυγες Παλαιστίνιοι που κατέφυγαν στις γειτονικές χώρες, βρήκαν ανοίκεια αντιμετώπιση και θεωρούνται άτομα δεύτερης κατηγορίας χωρίς δικαιώματα. Έτσι δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ κι ο καλύτερος επίλογος είναι το πιο κάτω απόσπασμα κειμένου που υπέγραψαν επιφανείς Εβραίοι της Βρετανίας για τον εορτασμό των 60 χρόνων από την δημιουργία του κράτους: "Δεν μπορούμε να γιορτάσουμε τα γενέθλια ενός κράτους που θεμελιώθηκε στην τρομοκρατία, τις σφαγές και την αποστέρηση ενός λαού από την γη του. Δεν μπορούμε να γιορτάσουμε τα γενέθλια ενός κράτους που ακόμη και τώρα διεξάγει εθνοκάθαρση, παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, που επιβάλλει μια τερατώδη συλλογική τιμωρία στον αστικό πληθυσμό της Γάζας και που συνεχίζει να αρνείται στους Παλαιστίνιους τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις εθνικές τους προσδοκίες" (από άρθρο του Μωϋσή Λίτση στην "Ελευθεροτυπία" της 9ης Μαΐου 2008).

Ελεύθερος κόσμος