Ξημέρωνε 28η Οκτωβρίου 1940... Τότε τίποτα δεν έγινε στην τύχη...
Ξημέρωνε 28η Οκτωβρίου 1940... Τότε τίποτα δεν έγινε στην τύχη...
Γράφει ο Ζαχαρίας ο Μυτιληνιός
Δεν θα μιλήσω για τα ιστορικά γεγονότα. Αυτά γράφονται από τους νικητές ούτως ή άλλως. Θα μιλήσω όμως για κάποια πράγματα που μου μετέφεραν οι συγχωρεμένοι οι παππούδες μου, ώστε να καταλήξω στο ασφαλές συμπέρασμα... ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ.
Βρισκόμαστε λίγους μήνες αφότου η Γερμανία είχε ξεκινήσει πολεμικές επιχειρήσεις στην Βόρεια Ευρώπη. Στην Ελλάδα και τότε όπως και τώρα ΠΕΤΟΥΣΑΝ ΑΕΤΟ, με τη διαφορά όμως ότι στο τιμόνι της χώρας βρισκόταν ένας... "ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΟΣ" δικτάτορας, ο οποίος φρόντισε να πλαισιωθεί από ανώτατους αξιωματικούς με την ίδια ιδεολογία.
Μην ξεχνάμε η Ελλάδα βρισκόταν σε τεράστια οικονομική και πολιτική κρίση - όπως και όλες οι χώρες του πλανήτη - και ενώ η στρατιωτική κυβέρνηση λογικά θα έπρεπε να φροντίζει για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, ώστε να σταθεί στα πόδια της και να σταματήσει η πείνα, εν τούτοις οι "συνωμοσιολόγοι" στρατηγοί έριξαν το βάρος αλλού, στηριζόμενοι πρώτα και κύρια στο ένστικτο τους. Μπορεί να μην είχαν επιλέξει οι Ιταλοί του Μουσολίνη την διέλευση από την χώρα μας και όλα τα έξοδα 1,5 έτους να ήταν άχρηστα και εν τέλει να είχαν οδηγήσει στον ακόμα μεγαλύτερο οικονομικό μαρασμό της χώρας και την εξαθλίωση των κατοίκων της.
Η αλήθεια είναι ότι η ιστορία τους δικαίωσε.
Αυτό που έγινε στις τρεις τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 δικαίωσε και την επιλογή του Μεταξά για την τοποθέτηση του Κατσιμήτρου ως διοικητή της 8ης Μεραρχίας, της γνωστής και ως Μεραρχίας Ηπείρου. Ο Ευρυτάνας στρατηγός (εξαιρετικά αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, μασώνος, και επι κατοχικής κυβερνήσεως διετέλεσε για 1,5 χρόνο υπουργός) επί δύο χρόνια (1938-1940) δημιούργησε μια πολύ δυνατή μεραρχία αποτελούμενη αποκλειστικά από ηπειρώτες και κυρίως γνώστες της περιοχής που ήταν έτοιμοι να δώσουν το 120% μόνο και μόνο για να υπερασπισθούν τις οικογένειες και τα σπίτια τους. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος ήταν εκείνος που αρνήθηκε να υποχωρήσει σε πιο "ασφαλής" θέσεις άμυνας και ήταν αυτός που την κρίσιμη στιγμή όχι μόνον δεν έμεινε στην θέση του αλλά διέταξε την επέλαση στην Αλβανία (Βόρεια Ήπειρο) συμπαρασύροντας τους στρατηγούς της Αθήνας. Ήταν αυτός που ήταν έφθαναν σωρηδόν οι ενισχύσεις από όλη την Ελλάδα φρόντιζε σε όλες τις διμοιρίες να υπάρχουν ΠΑΝΤΑ ΝΤΟΠΙΟΙ.
Μην νομίζετε ότι η πατρίδα δεν ήταν σε αντίστοιχα με σήμερα χάλια. Μιλάμε για την εποχή του "μαύρου", της ρέκλας, της εξαθλίωσης... Όμως ο Μεταξάς για έναν χρόνο χρησιμοποίησε τα μέσα της εποχής για να τονώσει αυτό που χρειαζόταν. Την ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ.
Αυτό έγινε αυτοσκοπός αμέσως μετά τη βύθιση του Έλλη στην Τήνο, τρεις μήνες πριν την επίσημη έναρξη του πολέμου. Οι παππούδες μου αμφότεροι ήταν πεπεισμένοι ότι ο Μεταξάς ήξερε από την αρχή ποίος βύθισε το Έλλη. ΄Ηξερε όμως ότι ένας πόλεμος μέσα στο καλοκαίρι θα αποτελούσε οδυνηρή ήττα. Από την επόμενη μέρα άρχισαν οι εκπομπές προπαγάνδας για τόνωσης του ηθικού του έθνους και του πατριωτικού αισθήματος... Οι "συνωμοσιολόγοι" στρατηγοί έβλεπαν αυτό που ερχόταν...
Οι παππούδες που μου μετέφεραν αυτά ήταν βέβαιοι για την ιστορική αλήθεια, όπως την έζησαν από κοντά. Δύο από τα αδέλφια τους (ένα και ένα) δεν γύρισαν ποτέ από το μέτωπο, μπορεί να μην τους έδωσαν ποτέ και τίποτα, ούτε καν την σημαία. Ένα τηλεγράφημα μόνον είχαν στα χέρια τους που λέει ότι έπεσαν υπερασπιζόμενοι την πατρίδα. Το ένα από αυτά τα τηλεγραφήματα το έχει κορνίζα η μάνα μου μέχρι και σήμερα στο σαλόνι στο πατρικό μου, δίπλα στις φωτογραφίες όλων των κεκοιμημένων συγγενών μας.
Ο πατέρας της μάνας μου συχνά μας έλεγε για τον πόλεμο. Για τους προδότες που έσπαγαν χέρια και πόδια για να μην πάνε να πολεμήσουν, για τους ήρωες που έτρεξαν πρώτοι και ας είχαν 4 και 5 παιδιά. Για τον γείτονα του που πήγε ο ίδιος και τα τρία του παιδιά στον πόλεμο και γύρισε πίσω μόνον ο ίδιος και επιστρέφοντας έκανε άλλα τρία παιδιά "για όταν τα χρειαστεί η πατρίδα"... και σήμερα αυτές τις διηγήσεις θα έχω στο μυαλό καμαρώνοντας την κόρη μου να κάνει παρέλαση, γνωρίζοντας και εκείνη ξέρει... γιατί τις διηγήσεις αυτές δεν τις αφήνω να φύγουν, να πετάξουν, αλλά θα τις πω ξανά και ξανά για τα επόμενα 8 χρόνια που θα την έχω υπό την καθοδήγηση μου... Και είμαι από τώρα σίγουρος ότι και εκείνη θα κάνει το ίδιο στα παιδιά της κάποτε και ποίος ξέρει μπορεί τότε να διηγείται και την δική μας εποποιία!!!
e-koutsobola.gr
Σχόλια