Η Μοναξιά της Αλαζονείας
Ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, όποιος μπορεί να αντέχει να αντιτίθεται στην Ανάγκη να «ανήκει» κάπου, είναι ή θεός, ή θηρίο.
Και τα δύο αρχίζουν από «Θ», θα συμπλήρωνα εγώ…
όπως και η Θέληση.
Η Δύναμη που χρειάζεται να βρεις για να αντέξεις την Μοναξιά, είναι αυτή που σε κάνει να επιζητάς την Μοναχικότητα.
Μα εδώ υπάρχει μια παγίδα και ένας κίνδυνος…
Όταν μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου περισσότερο από τους άλλους, είναι σχεδόν αδύνατον να αγαπήσεις κάποιον άλλον περισσότερο από εσένα.
Το τίμημα του να μην ανήκεις πουθενά…
είναι το να μένεις μόνος.
Το μαγικό συναίσθημα του ξεκινήματος μιας σχέσης, όταν σκέφτεσαι πως βρήκες τον άνθρωπο που θα βαδίσετε μαζί τον κοινό δρόμο της Εξέλιξης και της Ευτυχίας…
Το μαγικό συναίσθημα του τελειώματος μιας σχέσης, όταν σκέφτεσαι πως κάπου υπάρχει ο άνθρωπος που σε περιμένει να βρεθείτε για να βαδίσετε μαζί τον κοινό δρόμο της Εξέλιξης και της Ευτυχίας…
Μα η αλήθεια είναι πως ο Δρόμος κάθε ανθρώπου είναι μοναχικός.
Και μοναδικός…
Ο αδυσώπητος Νόμος είναι:
Μόνος…
«Γιατί δεν με διεκδίκησες;»
«Γιατί πιστεύεις πως αξίζεις τόσο, ώστε να είσαι έπαθλο και όχι σύντροφος;»
Η Αλαζονεία είναι ο χειρότερος σύμβουλος των ανθρώπινων σχέσεων.
Όχι μόνον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αδυναμία της Μοναξιάς…
αλλά, χειρότερα ακόμη, ξεγελά πως είναι κεκρυμμένη Δύναμη της Μοναχικότητας.
©2017 Νικόλαος Παναγοδημητρόπουλος
nickpanagodimitropoulos
Κατηγορίες:
Σχόλια