Αυτό το βυζαντινό χρυσό στέλεχος που κόπηκε το 692-695 μ.Χ. είναι το παλαιότερο νομισματικό πορτρέτο του Χριστού (Παντοκράτορα) και γίνεται πιο εμφανές από τον αυτοκράτορα.
Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Β ', τώρα στο αντίστροφο του νομίσματος αποδίδεται σε μικρότερη κλίμακα, αναγνωρίζεται ως «υπηρέτης του Χριστού».
Σηματοδοτεί μια ιστορική νέα εξέλιξη στη χριστιανική εικονογραφία.
Μια γενειοφόρος εικόνα του Χριστού Παντοκράτορα (Κυβερνήτης όλων), εμπνευσμένη από εικόνες του Δία, κυριαρχεί στο μπροστινό μέρος του νομίσματος, ενώ ο αυτοκράτορας υποβιβάζεται σε μια υποτακτική κατάσταση στο πίσω μέρος του νομίσματος.
Στη Σύνοδο του Τρουλάν, που κλήθηκε από τον Ιουστινιανό το 692 μ.Χ. σε μια προσπάθεια να συμφιλιωθεί η αυξανόμενη θρησκευτική διαμάχη μεταξύ της Κωνσταντινούπολης και της Ρώμης, συζητήθηκε το ζήτημα του πώς θα απεικονιζόταν ο Χριστός.
Η μεταγενέστερη απόφαση του συμβουλίου αποφάσισε ότι στο εξής ο Χριστός πρέπει να θεωρηθεί σε ανθρώπινη μορφή, παρά στις συμβολικές παραστάσεις που είχαν επικρατήσει κατά την προηγούμενη περίοδο του Χριστιανισμού.
Δεν είναι γνωστό αν η εισαγωγή του πορτρέτου στα νομίσματα του Ιουστινιανού ήταν το αποτέλεσμα αυτού του διατάγματος, αλλά η Σύνοδος ακολούθησε γενικά τη σκέψη του δικαστηρίου στην Κωνσταντινούπολη.
Ο διαχωρισμός μεταξύ του Πάπα και του Αυτοκράτορα διευρύνθηκε, όπως και η διαφορά μεταξύ εκείνων που ευνόησαν τη χρήση τέτοιων θρησκευτικών εικόνων (εικόδουλοι, "λάτρεις των εικόνων") και εκείνων που αντιτάχθηκαν στη χρήση του (εικονοκλαστοι), μια διαφωνία που έπαιξε επίσης ρόλο στην επέκταση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης μεταξύ του Χριστιανισμού και του Ισλάμ, με τον αλ-Μαλίκ να εισάγει νέους τύπους νομισμάτων περίπου την ίδια στιγμή που ο Ιουστινιανός τοποθετούσε τον Χριστό στο βυζαντινό στέλεχος.
